CENSUUR: DE KRACHT WAAR JE NIETS VAN MERKT

Vandaag werd ik er attent op gemaakt (door Els Colemont) dat mijn naam is gevallen tijdens een interview op Radio 1 met Ria Goris, onderzoekster en docente journalistiek aan de Erasmushogeschool te Brussel.  De meeste mensen denken dat ik alleen de bons heb gekregen in Hasselt, waarbij de narrativisten nog steeds geloven dat er geen causal verband is tussen mijn uitspraken en mijn ontslag.  Dat laatste valt ook nooit te bewijzen en past bijgevolg perfect past in het cancelen van mensen.  Toch vergeten velen dat ik ook aan de Erasmushogeschool aan de deur werd gezet (dat heeft het nieuws nooit gehaald, ze speelden het subtieler).  Vandaar ook mijn verbazing dat een ex-collega het over mij zou hebben.

Ria Goris had een kwalitatief onderzoek uitgevoerd bij 80 personen naar de mate waarin mensen de MSM nog vertrouwen.  Vergis u niet, in kwantitatief onderzoek is 80 niet altijd representatief.  Echter in kwalitatief onderzoek is dat behoorlijk veel.  Het resultaat toonde aan dat er sprake is van 4 op 10 ‘afhakers’ en ‘wantrouwers’.  Veelal door de steeds negatieve berichtgeving, de eenzijdigheid, belangenvermenging en censuur.  U kan het interview beluisteren via de link hieronder.  Ongeveer op 7.30 minuten in het gesprek haalt mevr. Goris mijn casus aan als voorbeeld van kritische stemmen die geen platform krijgen maar in de marge wel gevolgd worden door duizenden mensen.  De MSM die zelf verantwoordelijk zijn voor de polarisatie.

Zo heeft ook het NRC Handelsblad in Nederland eindelijk iets durven publiceren omtrent censuur met de titel “‘Desinformatie’ over vaccins bestrijden. Wat deden de ambtenaren achter de schermen?”.  Door een WOB-vraag (openbaarheid bestuur) is het nu duidelijk geworden dat er in het land van kaas en klompen actief censuur werd verricht door de Denktank Desinformatie C-19.  Het vehikel bestond uit ambtenaren en afgevaardigden van de grote sociale media.  Hieruit blijkt dat kritische stemmen die zich beroepen op wetenschap actief onderworpen werden aan ‘deplatforming’ en ‘canceling’ als het niet strookte met het narratief van de overheid.  Casussen werden besproken en hoever men ging gaan.  Het zal in België niet anders zijn geweest, zelfs internationaal werd dit ondertussen duidelijk.

WAT IS DESINFORMATIE ?

Er bestaat een mooie definitie die stelt dat dit toepasbaar is op het ter kwader trouw verspreiden van onjuiste informatie.  Sta daar nu eens één seconde bij stil.  Zowat alles wat kritische stemmen, op basis van onderzoek, naar buiten brachten werd ‘gefactchecked’ met halve waarheden en framing, vooral op basis van wederwoord door net diegenen die er alle belang bij hadden om het narratief in stand te houden.  Daarnaast mochten deze experten aan de lopende band verhalen vertellen waarvoor geen wetenschappelijke basis bestond en werden diegenen die de wetenschap volgden beschuldigd van desinformatie.  We leven dus in een omgekeerde wereld waarin de MSM en de zogenaamde experten des-en misinformatie verspreiden en diegenen die op zoek gaan naar waarheidsvinding met pek en veren naar buiten worden gedragen.  Kortom, u zou voor minder het vertrouwen verliezen in de overheid en media.

OPGESLOTEN IN ALGORITMEN

Ik verneem dat weinig mensen in de EU zich nog over iets zorgen maken.  Het leven zoals voorheen is volop in zwang.  En dat is net waar de overheden en supranationale instellingen op spelen.  De censuur wordt ondertussen stelselmatig uitgebreid door algoritmes te gebruiken zonder dat de grote meerderheid er iets van merkt.  Die zorgen ervoor dat mensen die kritisch zijn in ‘een groep’ worden ondergebracht en enkel elkaars berichten nog kunnen lezen.  Zo blijven ze opgesloten achter een gordijn waar andere burgers geen weet van hebben en dus ook niet geconfronteerd worden met tegensprekelijke verhalen.  Denk maar aan de rellen die nu al weken in Frankrijk heersen.  Geen mens die het weet….buiten de kritische stemmen.  Zo krijgen de kritische stemmen de indruk dat ze nog gehoord worden en de massa weet niet wat er speelt.  Ondertussen zwijgen de MSM in alle talen over wat er zich werkelijk afspeelt in de wereld én over alle wetenschappelijke artikel die recent zijn verschenen waaruit blijkt dat de aanpak van de ganse crisis een farce was met kwalijke gevolgen voor de volksgezondheid.  

DE GEVOLGEN

Zowat elke post, link, foto of website die gelieerd is aan de kritische stemmen wordt meer en meer onderworpen aan censuur.  We merken het ook met onze events die voor de deur staan.  We bereiken nog nauwelijks meer dan 100 mensen.  We ontvangen meer en meer berichten van mensen die via via hebben moeten horen dat we met Humani-Well een event organiseren.  Ons bereik wordt zeer zwaar onderdrukt, zowel op sociale media als daarbuiten.

De meerderheid maakt zich ondertussen geen zorgen over een digitale ID, CBDC, het einde van de westerse financiële hegemonie, ….want er is geen aandacht voor in de MSM, onbekend en  dus onbemind.  Het zal voor de slapende massa van de ene dag op de andere een hard ontwaken worden.  Ondertussen wordt de massa afgeleid door klimaat, woke, gender en een hoop triviale nieuwsfeiten.  Censuur en onwetendheid als sluipend gif voor een nieuwe wereld die voor de deur staat.  Tijdens de zomer zijn het alweer festivals, zo goed als allemaal in handen van Live Nation, wereldwijd de grootste promotor ter wereld die in handen is van de Formula One Group, onderdeel van Liberty Media Group en van Vanguard (does it ring a bell?).  En wie zwaait er de plak als grootste aandeelhouder van Liberty Media?  Vanguard!  Derde grootste aandeelhouder? Warren Buffet via Berkshire Hathaway.

Grote festivals zijn nog louter brood en spelen voor het volk om ze af te leiden van de realiteit.  Een realiteit gecreëerd door steeds dezelfde spelers die overheden aansporen om beleid uit te stippelen om hun agenda's te volgen.  Maar….u gaat toch ook?

Zoals we nu al drie jaar mogen merken kan dit perfect worden weggezet als een complottheorie.  Tenzij u ondertussen voldoende de methodologie begrijpt van wat zich in de laatste drie jaar heeft afgespeeld.  

Met Humani-Well willen we bijdragen aan onafhankelijk onderzoek en wetenschappelijke evidentie die onbesproken blijft omdat het niet past in de agenda van supranationale instellingen en hun belangvermenging met de grote hefboomfondsen.  Wij willen u helpen naar een betere wereld, door u te ondersteunen om opnieuw het heft in eigen handen te nemen. 

REFERENTIES:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/04/25/6-op-10-heeft-vertrouwen-in-de-vlaamse-media/

https://www.nrc.nl/nieuws/2023/04/25/desinformatie-over-vaccins-werd-gewist-maar-wie-besloot-wat-a4163066

India

INDIA: DEEL 2

CULTUUR EN RELIGIE

Cultuur en religie zijn, net zoals in het verre verleden in het westen, ook hier de bouwstenen van het sociale weefsel.  Bijna 80% van de populatie is hindoe, een kleine 15% is moslim, 2,5% is christen en dan hebben je nog zeer kleine fracties sikh, boeddhisten, jains en andere religies.

Wat me opviel is dat mensen hier nog wel naar hun tempels en kerken trekken.  Meer nog, sommigen beleven verschillende godsdiensten tegelijk, zeer opmerkelijk.  Vandaag in een Kurta (herenkledij) naar de hindoetempel en morgen in kostuum naar de christelijke kerk.  Een bizar fenomeen zowaar.  Het verklaart ook waarom hindoes niet alleen hun eigen feestdagen uitgebreid vieren maar tevens deze van andere godsdiensten.  Een Indiër feest graag en blijkbaar is elke aanleiding goed.  Alleen met de moslims lijkt het niet overal te boteren.  Daar speelt de geschiedenis een rol in.  Destijds met de scheiding van Pakistan (waar de meerderheid moslim was) ging het vooral over territoriale afspraken die al dan niet werden nageleefd.  Bij de historische verdeling van de noordelijke staten liep het dan ook fout.  Het is vooral in deze regio dat er op het Indische subcontinent nog spanningen bestaan en tot op vandaag rellen uitbreken tussen hindoes en moslims, vaak met dodelijke afloop.  Maar ook dat blijkt afhankelijk van de staat waarin je woont.   Hier in het zuiden leven ze allemaal vredig naast elkaar.  In een straal van een kilometer heb ik hier twee christelijke kerken, een moskee, twee Hindoetempels en een Jaintempel.  Voor ieder wat wils.  

Zelf mag ik dan wel enigszins spiritueel van aard zijn, een religieuze volger ben ik nooit geweest.  Toch is er me hier in India iets duidelijk geworden.  De secularisering in het westen heeft er, volgens mij, voor gezorgd dat onze maatschappij kon evolueren naar individualisme.  Wie kent er al zijn buren nog in het westen?   Ik vermoed dat de reden voor een stuk te vinden is in de beperkte voeling met spiritualiteit.  Hier in India is men nog sterk gebonden aan zijn geloof, waardoor mensen samenkomen, elkaar nog kennen en als je in de shit zit, ze ook nog komen helpen.  Er heerst hier nog een sociale structuur.  Iedereen kent werkelijk iedereen, zo blijkt elke dag weer als je hier rondloopt en met mensen praat.

De woke-beweging in het westen heeft er de laatste jaren op aangestuurd om cultureel-religieuze zaken in vraag te stellen.  Er wordt ons aangepraat dat we vooral niet aan ‘culturele recuperatie’ mogen doen, want dat zou beledigend zijn voor de bevolkingen in kwestie.  Ook daarmee ben ik hier hard op mijn bek gegaan. Tijdens het Ganesh Chaturthi-feest werd ik uitgenodigd door de buren, de rest van de buurt zou ook langskomen.  Cool, maar wat zal ik aantrekken op een hindoefeest waar ik maar een buitenstaander ben.  Ik sprak mijn buur, Parol, hierop aan en vroeg naar zijn advies.  “Heb je een Kurta? Anders leen ik er u eentje”, stelde hij.  Ik vroeg of dat niet raar zou overkomen mocht ik als westerling in een Kurta  rondlopen.  Hij keek me aan of ik van een andere planeet kwam.  “Wat is het probleem?” vroeg hij.  Ik keek een beetje ontzet, waarop hij inpikte en zei “Jij bent nu één van ons én iedereen zal appreciëren dat je onze cultuur omarmt”.  Ik dus naar de Fabindia om een Kurta te kopen.  Op het feest kwam het opnieuw ter sprake en stelde ik dat je in het westen scheef werd bekeken als je nog maar iets van een andere cultuur overnam.  Het kwam erop neer dat ze het compleet belachelijk vonden en vroegen zich af wie dit had bedacht.  Mijn tafelgenoten merkten op dat zij vandaag de dag toch ook broeken en hemden dragen. Dat komt toch ook van het westen, of mogen wij dat dan ook niet meer?  Einde verhaal, voor zover de zever over culturele recuperatie.  

Mijn tafelgenoten waren welstellende oudere Mumbaikars en Delhiites (uitgeweken inwoners van Mumbai en Delhi, zoals ze hier worden genoemd).  Hoogopgeleide en geslaagde burgers die de wereld wel kennen en genieten van hun pensioen.  Ze zijn vaak meer down-to-earth dan je zou verwachten en een plezier om mee te filosoferen.

MAN vs VROUW

Heel vaak kreeg ik de vraag of het wel veilig was voor vrouwen in India.  Het beeld dat wij kennen zijn deze van groepsverkrachtingen en aanvallen op vrouwen.  Men kan niet ontkennen dat het zich voordoet, echter is dat zeker geen dagelijkse kost en volgens mijn aanvoelen niet meer of minder dan in het westen.  Maar zeker weet ik dat niet.  Alleszins is het alweer afhankelijk van de regio.  Vrouwen in ruraal/centraal India leven vaak in sociaal achtergestelde dorpen met een zeer paternalistische cultuur.  Daar speelt nog sterk de hegemonie van het mannelijk geslacht.  Vrouwen die ongesteld zijn worden er zelfs nog voor een week opgesloten in een hok, omdat ze volgens de lokale cultuur als onrein worden beschouwd.  Dit zijn plekken waar westerlingen zelden of nooit komen, dus veel risico om problemen te krijgen zijn er niet. 

De grootsteden zijn hier zo goed als allemaal metropolen.  Net als de zuidelijke staten zijn westerlingen niet vreemd aan het straatbeeld en zijn de mensen veel meer open en westersgezind.  Dat uit zich ook in de omgang met dames.  Mannen die vrouwen lastigvallen durven al eens klop krijgen.  Vrouwen lopen hier ook rond met korte rokjes, uitgesneden topjes en hoge hakken.  Ik moet er wel bij vertellen dat dit nog maar een tiental jaar aan het veranderen is, vooral dankzij de jeugd die zich meer en meer spiegelt aan Bollywood-sterren.  Vooral vrouwelijke artiesten hebben hier een enorme invloed gehad op gendergelijkheid en introduceerden sensualiteit en vrouwelijke eigenwaarde in de maatschappij.  Je merkt echter wel dat de (groot-)ouders vaak nog wat weifelend kijken naar deze evolutie maar het wordt allemaal toegestaan.  Aan een Indiër heb je nu eenmaal niets te zeggen, die doet steeds zijn goesting.

Dat vertaalt zich ook sterk in het bedrijfsleven.  Veel CEO’s zijn vrouwen en met de stijgende middenklasse worden vrouwen ook onafhankelijker.  Ze blijven blijkbaar langer alleen, zeker in de metropolen en het zuiden.  Gearrangeerde huwelijken bestaan nog binnen alle geledingen, hoewel ook dat aan het afkalven is.  De hoger geschoolden en deze uit de betere middenklasse kiezen nu hun eigen pad.  India heeft trouwens een vrouwelijke president, Hon. Ms. Draupadi Murmu!  Maar ja, wij kennen alleen Modi als premier.

HET VERKEER

Chaos, en dat mag je letterlijk nemen.  Uit de overblijfselen van de kolonisatie door het Verenigd Koninkrijk hebben ze het links rijden overgenomen.  En hoewel er blijkbaar verkeersregels bestaan zijn die, en dat geldt voor bijna alles hier, alleen maar terug te vinden op papier.  

De enige regel die zowat in de praktijk wordt toegepast is het links rijden op de baan, en dan nog.  Van zodra ze in het verkeer een gaatje zien, duiken ze er tussen of gaan ze spookrijden.  Langs links of rechts inhalen is normaal.  Vermits ik me initieel niet in het verkeer durfde te begeven boekte ik af en toe een taxi, altijd dezelfde chauffeur.  Ik vroeg hem eens hoe hij het deed om geen ongevallen te krijgen. Iedereen schiet zonder links of rechts kijken de baan op.  Langs alle kanten wordt ingehaald.  Richtingaanwijzers blijken een optie, en stoppen in het midden van de baan doen ze zonder aanwijzing.  Zijn antwoord: “You have to be a spider, use your 8 eyes at the same time”.  Toen ik mijn buurvrouw, Kavita, aansprak over het verkeer gaf ze me aan dat ik me gewoon moest smijten.  Beseffende dat er maar één regel was: “survival of the fittest”. 

Inhalen is hier een echte sport, soms wel met drie naast elkaar op een brede tweevaksbaan, zonder rekening te houden met tegenliggers op het andere rijvak.  Men toetert erop los om aan te geven dat ze een gek maneuver gaan uitvoeren en niemand kijkt ervan op.  De tegenliggers trekken zich gewoon in de kant en laten de racende drie inhalende wagens rustig passeren.  Naast het toeteren signaleren ze ook met de grootlichten, wat wil zeggen ‘ik kom, dus uit de weg’.   Je zou verwachten dat andere bestuurders boos worden.  Niets is minder waar.  Het hoort er gewoon bij.  

Mijn eerste stappen in de wagen waren dan ook met knikkende knietjes.  Algauw werd ik langs alle kanten voorbijgestoken, ik die in België bekend stond om mijn zware voet.   Om enigszins het overzicht en controle te behouden ging ik dan maar fel links rijden.  Zo konden ze me langs daar al niet meer ‘pakken’ en moest ik maar met één zijde meer rekening houden.  

Na een paar weken ging het al wat vlotter in het verkeer.  Ik liet los.  De enige manier om hier te overleven in het verkeer is je mee te laten glijden in de chaos en te slalommen als op een skipiste.   Het besef dat zulke georganiseerde chaos best wel werkt en dat iedereen dezelfde stoten uithaalt, zorgt er blijkbaar voor dat er zelden ongevallen gebeuren.  In de twee jaar dat ik hier ben heb ik er een drietal gezien, louter met blikschade.

Op een dag zat ik op een smalle baan (twee rijstroken) achter een wagen en een truck die bergop niet vooruit ging.  Vermits hier in bochten ook wordt voorbijgestoken (de tegenliggers trekken zich wel weg en als je dit langs beide kanten voor hebt, dan rem je af en voeg je terug in) dacht ik dit ook eens te proberen.  Op het ogenblik dat ik mijn ‘aanval’ inzette begon de wagen voor mij ook voorbij te steken.  Met drie naast elkaar gingen we bergop de bocht in.  Mijn hart sloeg over.  Ik zat letterlijk vast.  Als er nu iemand uit de bocht naar beneden kwam was er geen ontsnappen meer aan.  En het gebeurde.  Ik keek naar de wagen links van me om duidelijk te maken dat ik niet weg kon.  En wat zag ik?  Politie in die wagen.  De flik op de achterbank deed teken dat ik naar links moest komen, hij tikte op de bestuurder zijn schouder en ze trokken zich helemaal in de kant zodat ik opnieuw half achter de truck kon invoegen.  Ze lieten zich uitzakken, gelukkig maar.  Eens de bocht voorbij zag ik een glimlach op het gezicht van de agenten en één ervan  stak de duim op.  We hadden dat toch maar goed opgelost.  En ik die dacht dat ik nu aan de kant mocht om een boete te betalen.  Niets van dat dus.

Toeristen in het verkeer kan je hier makkelijk herkennen.  Huurvoertuigen (meestal scooters) rijden met andere nummerplaten rond.  Als het westerlingen zijn is het per definitie opletten.  Ze hebben totaal geen gevoel om in dit verkeer overeind te blijven, en dat mag je letterlijk nemen.  Rode lichten zijn hier trouwens in vele steden ook een optie.  Als er niets afkomt op de kruisende baan, dan rijd je gewoon door.  Maar terug naar de toeristen.  Ik sta aan te schuiven aan een drukke baan met rood licht aan een zeer druk kruispunt waar steeds politie staat.  De auto voor mij, een ‘local’.  Zie ik in mijn achteruitkijkspiegel enkele scooters laveren om toch maar vooraan te komen in de file (zo ongeduldig Indiërs zijn in het verkeer, zo traag zijn ze in de rest van hun leven).  Op één van die scooters, twee blanken van middelbare leeftijd en de klassieke toeristennummerplaat. In een poging de held uit te hangen volgden ze de zeer bedreven Indische scooters al zigzaggend.  Tot de blanke bestuurder plots besefte dat er flikken stonden en het licht op rood stond.  Hij verschoot zich blijkbaar een bult en knalde met zijn toeristenscooter achteraan in het eerste stilstaande voertuig.  Scooter en gevolg op de grond, vlak voor de voeten van de agenten.  Ik ging ervan uit dat er een oplawaai zou volgen maar niets bleek minder waar.  De flikken stonden ze letterlijk uit te lachen.  De man in het aangereden voertuig stapte niet eens uit.  En dat was het dan.

Voertuigen worden hier afgeleverd door de garage, inclusief verzekering.  De verzekering blijft bij het voertuig, zelfs al verkoop je het.  Een voertuig zonder blutsen en builen is zeldzaam in India.  Er werd me aangeraden te wachten tot er voldoende schade was aan het voertuig om naar een garage te gaan.  Alles wordt dan gratis (de verzekering) uitgeblutst en opnieuw gelakt.  Verzekeringsagenten of experts komen er niet aan te pas.  De garage regelt dat wel met de verzekering. 

Autocontrole bestaat ook niet.  Je rijdt rond zoals je wil.  Al vallen de stukken eraf, geen probleem.  De enige regel is dat een voertuig na 20 jaar van de weg moet, maar ook dat blijkt niet afgedwongen.  Platte banden zijn hier ook legio.  Met bouwafval (inclusief spijkers en nagels) worden putten in de weg tijdelijk opgevuld.  Dat resulteert dus met de regelmaat van de klok (zo om de twee tot drie maanden) tot een platte band.  In de kofferbak steekt nu een automatische pomp die je kan aansluiten op de 12V in de wagen, twee minuten pompen en naar de Bridgestone garage.  Wat er dan gebeurt kan een westerling zich niet voorstellen.  In de EU gaat de band er meestal af en een nieuwe erop (en zelfs twee, want moeten dezelfde zijn op een as).  Hier trekt men door het gat een stevig soort touw met lijm en je kan onmiddellijk opnieuw de baan op.  Dat er vier verschillende banden op het voertuig staan is geen belet.  Vaak hebben banden meerdere van die puncturen. Ik had er in het begin geen vertrouwen in, zou dat touw het wel houden?  Uiteindelijk moeten toegeven dat zulke opgevulde gaten achteraf nooit zijn beginnen ‘lekken’, straf.  Een reparatie kost u welgeteld 1 euro.  

De toestand van de wegen hangt voor een groot stuk af van de regio waarin je jezelf bevindt.  Hier in het zuiden heb je last van een paar maanden onafgebroken moesson (juni tot september).  Water gutst 24/7 uit de lucht, en met bakken.  Baanvakken spoelen letterlijk weg.  Maankraters ontstaan, ook op autostrades.  Dan rondrijden is waanzin, maar je kan vaak niet anders.  Stukken waar je maar 10km/u kan rijden zijn geen uitzondering, zigzaggend tussen de befaamde ‘potholes’.  Eens na vier maanden de moesson voorbij begint men opnieuw asfalt te leggen.  Een ganse verbindingsweg van 2-3 kilometer wordt in één dag heraangelegd.  En ja, deftig gedaan.  Omleidingen bestaan niet.  Je rijdt gewoon door de werken heen.

En een rijbewijs?  Tja, een verhaal apart.  Naar het schijnt rijden er veel rond zonder (maar dan kan je wel eens problemen krijgen met de politie of de verzekering).  Wil je toch een rijbewijs moet je eerst een rijbewijs halen voor scooter en motor (+50 cc).  In de praktijk moet men een paar tiental verkeersborden kennen en rechtdoor kunnen rijden voor een paar honderd meter op een rechte baan en je hebt het.  Nadien kan je voor de wagen gaan.  

Eén keer heb ik, per toevallig, de praktijktest voor de wagen gezien.  Een politieagent neemt naast jou plaats in een verhakkeld stuk metaal met vier wielen.  Eerste opdracht: 30 meter rechtdoor op een zijweg.  Vervolgens diezelfde 30 meter opnieuw achteruit.  Hoe? Maakt niet uit, al moet je 20 keer opnieuw wat naar voren om recht naar achter te kunnen.   Dan de grote baan op, 200 meter rechtdoor, om het ronde punt en terug naar af.  En dat is het.

Heb je een Internationaal rijbewijs, dan geldt dat alleen maar voor de periode dat je hier als toerist verblijft.  Eens woonachtig ben je verplicht om een Indisch rijbewijs te halen.  Dat kan volgens twee wegen.  Je volgt de rijschool procedure of je kiest voor de gekende steekpenningen.  Dan hangt het van de ambtenaar van de bevoegde dienst af of hij je kop kan zien en dan hoef je verder niets te doen.  Je moet dan op zijn minst wel kunnen bewijzen dat je al een rijbewijs hebt.  Hoewel ik me heb laten vertellen dat mensen zonder rijbewijs met de juiste connecties er ook wel komen.

Hoe vertaalt zich het ontbreken van verkeersbeleid in het aantal doden op de weg?  Volgens de overheid (morth.nic.in) sterven er in gans India 150.000 mensen per jaar op de weg.  Je moet hier ook wel meenemen dat trage scooters, tractoren, mensen te paard en zelfs te voet op de autostrades mogen ronddwalen.  Het is meestal die laatste groep die komt te overlijden, en dan vooral ’s nachts op stukken autostrade die niet worden verlicht.  Aanrijdingen met koeien helpen ook niet echt om de cijfers laag te houden.  Ook om mee te nemen: EU telt maar 445 miljoen mensen, India 1,4 miljard, en de oppervlakte van India is 1,2 miljoen vierkante km kleiner dan de EU.  Dus veel en veel drukker, meer voertuigen per vierkante km.  Hier de cijfers:  EU 5 doden/100.000 inwoners, India 16 doden/100.000 inwoners.  India heeft dus 3x meer doden in het verkeer dan de EU, hoewel de infrastructuur totaal niet te vergelijken is.  

Neem in ogenschouw dat 80% van de bevolking in India als Hindoe leeft volgens het principe: ‘als mijn tijd is gekomen, dan is dat zo’, dus we doen maar op.  Ze kijken door een andere bril naar leven en dood.  Zet dit dan af tegen de ‘angstige westerling’ en een westers overheidsapparaat dat miljarden kost om verkeersregels te handhaven via politiediensten, camera’s te plaatsen, snelheidscontroles, alcoholcontroles, administratie, andere controlesystemen, boetes,….Men kan zich dus afvragen, als we de variabelen (infrastructuur, koeien op de baan,…) zouden gelijktrekken tussen de EU en India, hoeveel dat de westerse controle-, angst- en boetesystemen werkelijk opleveren voor het beperken van het aantal slachtoffers op de baan?  Een onderzoek waardig me dunkt.

DE POLITIEK EN DE OVERHEID

India is een Federale Republiek, met een presidente (!!) en een premier die de uithangborden zijn voor het buitenland.  Het subcontinent bestaat uit 28 staten die elk een eigen regering hebben, aangestuurd door een CM (Chief Minister).   De CMs hebben ook een eigen lokale regering en een parlement met MLAs (Members of the Legislative Assembly, zeg maar lokaal parlement) met eigen bevoegdheden die fel overlappen met de federale. Dat op zich leidt vaak tot komische situaties.   Om even terug te keren naar het verkeer, een voorbeeld.  

Op 1 april 2021 werd een nieuwe Federale Verkeerswet op India losgelaten.   Hierin werd o.a. verplicht dat scooter-bestuurders een helm moesten dragen.  Lees dat vorige nog eens!  De bijzitters moeten dus geen helm dragen!!  Ze mochten ook met niet meer dan twee personen op een scooter plaatsnemen (vaak zitten ze er met drie op, en heel soms zelfs met de ganse familie, twee volwassenen en twee kinderen).  Er werd federaal opgeroepen om streng te controleren.  Mijn vriend hier, Ksjitish, zei me: “Dat duurt geen drie weken of niemand volgt die regel nog”.   De man had gelijk.  De eerste week overal politie, iedereen kreeg een waarschuwing.  De tweede week zag je tumult ontstaan bij de controles.  Indiërs luisteren niet naar de overheid en politie krijgt ook weleens klappen, ook al in het echt zien gebeuren.  Arrestaties volgen zelden.  Maar ik wijk af.  Derde week opnieuw met drie op de scooter en de helm aan het stuur.  Bij controles reden ze gewoonweg rond de flikken om, en die maar op hun fluitje blazen.  Vermits hier een massa aan volk passeert op drukke wegen konden de agenten dus niets beginnen.  

Nog een week later las ik in de Times of India dat onze lokale verkeersminister de ‘Commissioner of Police’ bij zich had geroepen.  De transcriptie stond volledig in de krant.  Het kwam erop neer dat de minister stelde dat er veel te veel klachten waren.  Vrouwen met kinderen in verschillende scholen moesten nu drie keer op en neer naar huis om hun kinderen in school te krijgen met de scooter.  Dat kostte hen tijd en veel geld aan naft, dus, geen prioriteit meer aan geven.  Verder liet de minister optekenen dat de temperaturen veel te hoog waren om constant met een helm rond te rijden, dus geen prioriteit meer.  Einde verhaal.  Federale wet opzij geschoven.  Democratie in actie.

Spreken we over wagens, dan is de gordel vooraan verplicht.  En ik weet niet goed waarom, maar de meerderheid draagt hem wel.  Anderzijds zitten de kinderen gewoon vooraan op schoot bij de passagier, zonder gordel aan of liggen ze bij grote wagens gewoon op de hoedenplank te spelen.  Ook een klassiek fenomeen bij dit warme weer: als je een open dak hebt dan steken zowel kinderen als volwassenen er met lijf en leden door.  

Vermits Indiërs niet op hun mond zijn gevallen nemen ze de macht van de politiek niet al te serieus.  Ook privé maak je kennis met Indische directheid.  Vorige week verschenen er nieuwe buren, dus naar daar met een zak chico’s om hen te verwelkomen.  Deur gaat open, even voorstellen en het zakje overhandigen.  Antwoord: “Neen, dank u.  Wij eten dat niet, neem maar terug mee”.  In het westen spelen we dan een rolletje, aanvaarden het en geven het alweer door of het eindigt in de vuilbak.  Zo ook in de politiek, als het de mensen niet aanstaat zullen ze het geweten  hebben.  In het anderhalf jaar dat ik hier nu resideer heeft Premier Modi zich al vier keer publiekelijk verontschuldigd tegenover de bevolking.  Twee keer ging het om landbouwwetgeving, en dat stond de boeren niet aan.  Een week later stonden ze van over gans India met hun rieken voor de Lok Sabha (het parlement) in Delhi.  Modi kwam op het balkon om zich te excuseren en publiek te melden dat hij een foutieve inschatting had gemaakt.  Einde wetgeving.  Is het democratie, cultuur en/of een religieus fenomeen.  Dat is me niet volledig duidelijk.  Het zorgt er alleszins voor dat burgers nog een stem blijken te hebben die weegt.

Onderling is het politieke establishment en de overheid best wel corrupt, naar wat ik hier verneem.  Congress (destijds door de Ghandi’s opgericht) wordt al jaren politiek onderuit gehaald.  De BJP van Modi (Hindoepartij) is al sinds enkele jaren aan zulke sterke opmars bezig dat ze erin slagen om Congress-leden, en leden van allerlei lokale partijen, op te nemen in de eigen rangen met allerlei beloftes.   Meer nog, voor aanvang van verkiezingen kopen ze gewoon MLAs (lokaal) of Federale parlementsleden over van andere partijen om zelf aan meer zetels te komen.  Mindere politieke goden veranderen van partij afhankelijk van het hoogste bod.  Dat komt allemaal in de media maar de Indiër in de straat zal het worst wezen, ze hebben totaal geen uitstaan met politiek.  Of dit gezond is laat ik hier nu in het midden.  Zolang de bevolking libertair blijft hoeven ze hiervan niets te vrezen. 

Anderzijds maakt de bevolking wel gretig gebruik van die corruptie door hun eigen MLA’s te manipuleren of beter nog, steekpenningen te geven.  Het is niet zo moeilijk te achterhalen wie er niet zuiver op de graad is.  Hier bestaat een verkiezingswetgeving die verplicht aan kranten om bekend te maken wie er opkomt en voor wat ze allemaal reeds veroordelingen hebben opgelopen.  Dat is hallucinant als je dat voor de eerste keer leest.  De helft van de kandidaten hebben dus veroordelingen op hun conto.  Sommigen zijn ronduit criminelen. Open en bloot een ganse pagina met alle politieke kandidaten, veroordelingen en ook verplicht, de reden waarom ze toch steun krijgen vanuit de politiek.   In die kolom lees je alleen maar hoe goed ze wel zijn geweest voor hun achterban in hun kiesdistrict.  Beetje Spinal Tap. 

Het mag dan ook niet verbazen dat hier veel wordt ‘geregeld’ en als je het spel niet meespeelt sta je aan de kant.  Al mijn documenten werden pas afgeleverd nadat ik geld op tafel bracht.  Het wordt door ambtenaren gewoon gevraagd, het is hier de normaalste zaak van de wereld.  Wil je dat jouw dossier verder raakt, dokken.  Wij noemen dit in het westen corruptie, maar alweer moet je dit bekijken van hun perspectief.  Het is zo doordrongen in de Indische cultuur en wordt beschouwd als de normaalste zaak van de wereld.  Reden hiervoor, zo werd me al meermaals verteld, ligt bij de zeer lage verloning van alle ambtenaren.  Dat is om te huilen.  Een agent (en dan nog afhankelijk van de staat) verdient in de rijkere gebieden tussen de 150 tot 300 euro per maand, afhankelijk van de graad.  Topgraden zitten wat hoger.  De enige reden om voor zulke job te kiezen is omdat je dan later pensioen hebt.  Voor de gewone werkmens bestaat het pensioen niet.  Ambtenaren worden dus zeer slecht betaald en het wordt hier als normaal beschouwd dat je vanuit het publiek hun loon aanvult door iets te geven omdat ze bijdragen aan de evolutie van de gemeenschap en het land.   Premier Modi verdient blijkbaar rond 4.000 euro netto/maand, hierin zit zijn loon als parlementslid, als premier, dagvergoeding en nog wat extralegale voordelen.  Vermoedelijk zal er nog wel wat via allerlei laterale kanalen binnenkomen, maar dan nog.  Voor de verantwoordelijkheid van 1,4 miljard mensen is dat toch geen vetpot.  ‘Bribes’ voor ambtenaren wordt beschouwd als verloning,  een eeuwenoude cultuur die je er zo maar niet zal uitkrijgen.

De werkcultuur bij de overheid is natuurlijk navenant.  Alles gaat traag, ongelooflijk veel bureaucratie.  Als je één document in orde wil brengen neem je best een dag verlof.  Als je denkt alles verzameld te hebben wat wettelijk nodig is, dan nog sturen ze je wandelen van de ene dienst naar de andere om nog wat extra stempels en documenten te verzamelen.  Gelukkig gebeurt dat niet al te veel dat je die diensten moet bezoeken.

Maar er is ook goed nieuws, de keerzijde van dit alles!  Facturen zoals in het westen kennen ze hier zo goed als niet.  Mensen hebben hier doorgaans niet eens een postbus, ik ook niet.  Er komt zelden iets toe.  BTW bestaat nog maar sinds 2017 op goederen en diensten.  Andere soorten belastingen zijn meestal beperkt tot wat de lokale overheid wil innen, zoals bij de aankoop van een woning of een voertuig.  Dat zijn eenmalige taksen, maar zoiets als kadastraal inkomen bestaat hier allemaal niet.  Verzekeringen zijn hier ook niet verplicht, zelfs niet op een gebouw.  Ik ken niemand die voor zijn woning een verzekering heeft.  Alles wordt in beton gebouwd, dus met een brand staat alles nog recht.  Dat is zowat het uitgangspunt.  De post bestaat hier dus wel, maar zie die man twee keer per jaar.  Eén keer om mijn nieuwe bankdocumenten af te leveren en één keer voor mijn ziekteverzekering (privé).   Voor de rest, nul belastingaanslagen.  De stress om de brievenbus te ledigen en alweer een handvol facturen te vinden bestaat hier niet.  Arbeid wordt wel belast en dat systeem steekt behoorlijk goed in elkaar.  Een systeem waarbij de rijken op de hoogste schijven ook het meest betalen.  De lagere kasten hebben vaak een officieel en een officieus loon.  Hoe armer, hoe zwarter het geld.  Er wordt geschat dat meer dan de helft van de economie draait op zwart geld, daar kom ik later nog op terug.

Er worden wel accijnzen geheven op brandstof (voertuigen).  Een paar maanden geleden ging de internationale olieprijs de hoogte in.  Toen verlaagde de federale overheid de accijnzen zodat de burger er niet moest voor opdraaien en de omzet constant kon blijven, zowat de omgekeerde redenering van het westen.  Zo zijn er nog tal van voorbeelden, die komen in een volgende blog aan bod.

INDIA: DEEL 3 - HET SOCIALE LEVEN EN ECONOMIE

DE SOCIALE CONTEXT

India is een sterk op zichzelf gerichte natie.  Het lijkt erop dat ze hier nog steeds niet vergeten zijn hoe ze tot 1950 werden gekoloniseerd door de Britten.  De daaruit volgende bevolkingsuitwisseling met Pakistan (hindoes richting India en moslims richting Pakistan) zorgde jaren later nog tot een instabiliteit die, in de noordelijke staten, tot op vandaag aanwezig is.  Toch heeft India aan zijn koloniale verleden wel wat diversiteit overgehouden.

Wat weinigen weten is dat hun onafhankelijkheid sinds 1950 niet volledig was.  Tot 1954 (staatsrechtelijk tot 1962) had Frankrijk een dikke vinger in de pap te brokken aan de zuidoostelijke kuststreek rond Pondicherry (nu Puducherry), na de eerste invasie in de 17de eeuw.  Eeuwen aan Franse invloed (en zelfs kort de Nederlanders) is nog steeds te merken in het straatbeeld.  Woningen zijn vaak nog te herkennen aan westerse bouwstijlen.  Velen zijn er ook christen geworden onder invloed van de missionarissen.  Westerlingen zijn ze in deze streek dus wel gewoon, meer nog, interraciale huwelijken zijn er geen uitzondering.  Dat laatste blijft, omwille van de tradities, toch nog steeds gevoelig liggen in sommige staten.  Mocht u ooit op bezoek gaan in Pondy (zoals de ‘locals’ het noemen) dan zal je ongetwijfeld kennis maken met hun politie-eenheden.  U kent ongetwijfeld de Franse kepie, gepopulariseerd door de films met Louis de Funès, die nog steeds gedragen wordt door de politiediensten aldaar.  Ook de Franse taal wordt hier en daar nog gesproken, hoewel Tamil en Engels het zowat hebben overgenomen in de laatste decennia. 

Kruisen we India vanuit het Oostelijke gelegen Pondy naar de westkust, dan botst men daar op de kleinste staat van India, Goa.  Goa was van begin 16de eeuw tot in 1961 onderdeel van Portugal.  Waar Pondy dankzij een referendum uiteindelijk opnieuw in Indische handen kwam, liep dat iets minder vlot in Goa.  Sinds 1928 waren er spanningen tussen de Portugese overheid, zijn gouverneurs en de lokale bevolking.  In 1961 kwam het tot het een uitbraak, waarbij Goaanse onafhankelijkheidsstrijders de aanzet gaven om een oorlog te beginnen.  De strijders hadden de Indische regering voor de kar weten te spannen.  Een korte tweedaagse strijd ontspon zich.  Weliswaar een ongelijke strijd tussen de gestationeerde 3.500 Portugese militairen en een contingent van 45.000 Indische soldaten.  De Indische aanval werd ingezet ter land, ter zee en in de lucht.   De lokale Portugese overheid capituleerde snel.  De onafhankelijkheid werd schoorvoetend toegekend door Portugal.  

In de jaren ’60 en ’70 was deze staat nog zo goed als ongerept.  Weinig inwoners en toerisme was zeer beperkt.  Hierin kwam verandering toen de ‘hippie-beweging’ het paradijselijk aandoende staatje ontdekte.   Toen nog blauwe zee en zandstranden en een overvloed aan wietplantages bracht hordes vrijbuiters naar dit deel van India.  Tot op vandaag zie je nog enkele van die oude hippies rondlopen die nooit meer zijn vertrokken, de meesten verblijven er blijkbaar illegaal.  

Goa is vandaag de rijkste staat van India, met de hoogste inkomensgraad.  Alles wat naam en faam heeft in India (Bollywood-sterren, zangers, magnaten,…) hebben wel een buitenverblijf in Goa.  Alle grote en chique hotelketens zijn er present aan de kustlijnen van de Arabische Zee.  Het is ook binnen India een toeristische bestemming zonder weerga.  Om u een idee te geven, de woningprijzen overstijgen zelfs de westerse.  Dit is deels te wijten aan de pandemie, waardoor de rijkere klasse niet meer overzees kon reizen en buitenverblijven plots een goed idee leken.   Door de historisch goede banden tussen India en de voormalige Sovjetrepublieken komt een groot deel toeristen uit deze contreien.  De ‘rijke Russen’ kopen er blijkbaar ook veel vastgoed op.  Verder zijn het vooral Duitsers, Britten, Scandinaviërs en Israëli die er de dienst uitmaken aan de kustlijnen.  Stranden worden slecht onderhouden en de Arabische Zee is één van de meest vervuilde zeeën ter wereld.  De Indische, Pakistaanse en Iraanse kusten, aangevuld met de Arabische peninsula en de Golven van Oman en Aden dumpen samen zo een 8000 ton afval per dag in de zee.  Vele vissoorten mijden de zee als de pest.  Voertaal in Goa is voornamelijk Engels gevolgd door Hindi en de inheemse taal Konkani (mengelmoes van Hindi, Portugees en Maylayam).  

Goa trekt veel westerlingen aan omwille van de hogere levensstandaard en de westerse feel die mede te danken is aan zowel de culturele openheid van de lokale bevolking, als door de Portugese architectuur die nog overal aanwezig is.  Met de Portugese taal kan je nog in aanraking komen in de hoofdstad Panaji (Panjim), gelegen aan de Mandovi-rivier, vooral rond de wijken van Fontainhas.  Naamplaatjes en straatnamen zijn nog stille getuigen van de oude Portugese cultuur. Het is één van de drie staten waar gokken officieel is toegestaan.  Er liggen dus een vijftal verbeurd verklaarde cruiseschepen op de Mandovi-rivier die werden omgebouwd tot casino.  Van over gans India zakt men dan ook af naar deze plaatsen voor drank, vertier en spelletjes.

U zal al gemerkt hebben dat ik af en toe een stadsnaam vernoem waarbij een tweede naam tussen haakjes staat.  Daar is een goede reden voor.  Sinds de onafhankelijkheid hebben opeenvolgende regeringen naamswijzigingen doorgevoerd van steden en gebieden.  Dit in een poging om met hun recente koloniale verleden komaf te maken.  De Indiërs zelf kiezen nog heel vaak voor de oude benamingen.  Als westerling raak je zo wel het noorden kwijt in officiële communicaties die vaak namen aanhalen die geen kat gebruikt. Zowel de autochtonen als de allochtonen gebruiken hier nog steeds de oude namen.  Iemand uit Mumbai zal vaak aangeven dat hij van Bombay afkomstig is.  In Kolkata spreekt men nog vaak over Calcutta, Bangalore werd verbasterd tot Bengaluru, Madras (jaja, van de curry) werd in 1996 omgetoverd tot Chennai.  Mysore werd al in de jaren ’70 gewijzigd naar Karnataka en toch spreken ze zelf nog van Mysore.  Enfin, de lijst is lang en dat gaat hier nog jaren kosten voor mijn kat hier zijn jongen in zal vinden.

Net zoals zijn inwoners is India een zeer complex land waarbij zoveel socio-culturele invloeden meespelen dat je moeilijk een sociale context kan beschrijven.  Zoals eerder al aangegeven is elke staat anders.  Hierbij zijn centraal gelegen staten vaak achtergesteld, is het analfabetisme er zeer groot en worden nog zeer oude tradities in stand gehouden.  De kuststreken en metropolen, en vooral in de zuidelijke staten, neigen sterk naar openheid, westers aanvoelend, en zeer tolerant.

De tolerantie die ik dagelijks merk is geworteld in een groot gevoel van je m’en foutisme onder de bevolking.  Ik zie hier ’s ochtends vrouwen in pyjama de straat op trekken richting winkel.  Mannen in vrouwenkleren zijn niet vreemd aan de omgeving (en neen, dat heeft niets met woke te maken hier.  Is een cultureel gegeven dat al duizenden jaren bestaat.  Deze mensen worden aanzien als ‘geluksbrengers’).  Ze dragen kleurencombinaties waar je ogen van open spatten.  De sjofele look is ook gangbaar.  Daarnaast heb je halve yuppies en opgedirkte dames die schril afsteken tegen de rest...alles kan, niets moet.  Wat wij als ‘belachelijk’ zouden bestempelen, kijken ze hier niet van op. 

Ook het lichaamsbeeld heeft hier een andere connotatie dan in het westen.  Als een westerling een buikje heeft of wat vetrolletjes, dan wordt alles uit de kast gehaald om dat te verhullen.  Er heerst wat schaamte bij veel westerse mensen omdat ze niet aan het zogenaamde ideaalbeeld voldoen.  Indiërs kennen het woord schaamte niet, althans niet op de wijze waarop westerlingen dat interpreteren.  Dames gehuld in traditionele klederdracht (saree) hebben nu eenmaal een blote buikopening, wat er ook aanwezig is wordt gewoon getoond.  Bij mannen is dat niet anders, wat er hangt en bengelt steken ze hoegenaamd niet weg.  Body shaming lijkt, voor zover ik kan inschatten, onbestaand.

Over de saree gesproken, deze wordt door de midden-en hogere klasse nog weinig gedragen.  Bij de lagere kaste is het nog steevast in gebruik en blijkbaar niet zonder reden.  Ze houden, bizar genoeg, zelf deze traditie in stand.  Voor hen is het een culturele weerspiegeling van de gemeenschap waar ze van afstammen.  Hogere kasten dragen de traditionele kledij nog wel op officiële gelegenheden.  Het kastensysteem komt voor uit de historische hidoe geschriften.  Er zijn vier 'erkende' niveau's: Bhramins, de hoogste kaste en afstammelingen van priesters en geleerden.  Kshatriyas is de tweede kaste en refereert naar soldaten en ambtenaren.  De derde kaste, Vaishya, zijn de boeren en handelaars.  De vierde kaste heet Shudras en zijn van oorsprong de handwerkers en huispersoneel.  Er wordt nog een vijfde kaste benoemd, die origineel niet in hindoe geschriften voorkwam en dat zijn de Dalits, mensen die binnen de overlevering nooit aanspraak konden maken op enig werk.  Deze laatste zijn vandaag de dag nog steeds de armste der armen.  Hoewel er Dalit zijn die zich hebben opgewerkt via sociale mobiliteit (zelfs de vorige president) is de kans zeer klein dat ze kansen krijgen in het leven.  Dit is stilaan aan het veranderen, sommige Dalit halen door goede prestaties in het onderwijs toch beurzen binnen.  Echter zijn er nog regio's in India die een Dalit met een universitair diploma nooit zullen aannemen of mogelijks een zwaar ondergeschikte job aanbieden.  In de metropolen is deze discriminatie veel minder merkbaar.  Het verklaart ook, ten dele, waarom de vierde klasse van 'servants' zichzelf in stand houdt.  Ze beschermen ook hun kaste van Dalits die mogelijks op hun plaatsje azen bij één van de hogere kasten.  Het kastensysteem bestaat dus al eeuwen en wordt doorgegeven via de kinderen.  

In India is het ook vanzelfsprekend dat je ‘servants’ in huis hebt.  De meeste woningen en appartementen zijn zo gebouwd dat er aan de buitenzijde een bijgebouwtje wordt voorzien voor de huishoudhulpen waar ze in, op wat lijkt als een studentenkamer, alle basisbenodigdheden hebben en hier ook werkelijk wonen.  Ze maken dus deel uit van het gezin, maar toch ook weer niet.  Eén van mijn kennissen hier is Kamal, een welbereisd man die al 40 jaar een koppel als hulp in huis heeft.  De man van dit koppel is chauffeur, tuinier, dogwalker en klusjesman van dienst, zijn vrouw zorgt voor poets-en kookdiensten.  Het koppel volgt Kamal al 40 jaar, waar hij ook gaat wonen.  Ze genieten van de luxe van zijn levensstijl maar staan er na 40 jaar toch nog met een voet buiten.  De band die Kamal met hen heeft is zeer amicaal, toch wordt hij nog steeds aangesproken met Sir en zijn vrouw met Ma’aam, net zoals alle gasten die over de vloer komen.  Hoe dan ook, er blijft steeds een afstand tussen beide koppels, steeds met respect voor elkaar.  We kunnen het ons in het westen niet echt goed voorstellen.  

Veel mensen uit centraal India gaan op zoek naar welstellende families waarvoor ze kunnen werken.  Ze worden meestal niet riant betaald, maar toch voldoende om nog geld op te sturen naar de achtergebleven familie en ze krijgen kost en inwoon.  Hoewel India een paar honderd miljoen gezinnen kent met huishoudpersoneel is er niemand wettelijk ingeschreven.  Er bestaan geen regels voor en alles gebeurt in het zwart.  Hoewel ik zelf alles behalve rijk ben, en nog steeds op mijn spaarcenten overleef, heb ik wel de luxe om me hier tussen de middenklasse te bewegen.  Ik heb nu in twee ‘communities’ geleefd en ben nog altijd de enige die geen personeel in dienst heeft.  Het is hier echt ‘standard-practice’.  Niet iedereen heeft 24/7 personeel in huis, maar toch op zijn minst een kok en/of huishoudhulp die elke dag langskomt.  Zelfs dat heb ik niet en ze weten dat hier niet goed te plaatsen.  Als je dus in een wijk rondloopt en ziet dames in een saree, dan heb je dus heel veel kans een ‘servant’ te treffen

Wat ook opvalt is dat ‘servant’ families van generatie op generatie verder lopen.  Het is een traditie en ze zijn er trots op, althans zo blijkt.  Ze zien het als een eerbaar beroep dat hen toelaat te bewegen in voor hen, hogere kringen.  Dat ze trots zijn heb ik persoonlijk mogen vaststellen.  Toen er buffetoverschot was op een feestje en dit werd uitgedeeld onder de genodigden, bood ik ook een portie aan de aanwezige ‘servant’.  Dat bleek geen goede zet.  Ze zien het als een affront als je hen eten aanbiedt.  Zij werken voor hun centen en kopen zelf wel hun eten.  Eten geven doe je aan de straatarme mensen, niet aan hen die een job hebben.  Als het wordt gedeeld onder dezelfde kaste is er dus geen probleem.  Het is dan ook op eieren lopen als nieuwkomer.  Niet elke ‘baas’ is dezelfde natuurlijk en ik ken gelukkig alleen maar fijne mensen met geweldig fijne servants, echter is misbruik van personeel niet onbestaande.  Vrouwen worden al eens zwanger van hun ‘baas’ en worden vervolgens verstoten door de baas en door hun eigen familie.  Als servant wordt er namelijk verwacht sterke grenzen te trekken.  Je zal dus ook nooit echt vrienden mogen of kunnen worden.  Als ik naar Kamal kijk en zijn omgang met zijn servants, zelfs na 40 jaar dienst, zie ik nauwelijks nog een onpersoonlijke lijn tussen beide partijen, en toch moet die er nog ergens zijn.  Op dat vlak blijft India verbazen, een land van contrasten op vele vlakken.

Eén ding hebben de meeste inwoners van India wel gemeen, en dat is de Aadhaar-kaart.  In het westen vaak benaderd als het uitgelezen controlesysteem, mede opgezet destijds door mijnheer ‘ik ben baas van de wereld’ Bill Gates.  Tot op vandaag hebben Indiërs geen identiteitskaart en zijn er heel veel mensen die niet weten wanneer ze geboren zijn of geen achternaam hebben.  Woon je in centraal India is de kans zeer groot dat jouw huis niet is geregistreerd, dus geen adres.  Kortom, de overheid had totaal geen zicht wie er op zijn grondgebied vertoefde.  Anderzijds waren het vooral de rijkere kasten die zich op de één of andere wijze wel konden identificeren (via doopcertificaten, ziekenhuisregisters,…).  Deze laatsten hadden dan ook makkelijker toegang tot overheidsdiensten, leningen, banken en abonnementen allerhande.  

Om iedereen toegang te verlenen tot overheidsdiensten en allerhande praktische zaken te regelen diende er een soort ‘identificatie’ worden voorzien.  De Aadhaar-kaart is dan ook geen bewijs van identiteit, wel een bewijs van woonst.  Omdat ongeveer 37% van de bevolking analfabeet is krijgen deze mensen toch een mogelijkheid deel te nemen aan de maatschappij dankzij deze registratie.  

Ambtenaren trokken met ganse hordes van noord naar zuid en van oost naar west om iedereen die dit wenste, te registreren.  Registratie bestaat uit het nemen van een irisscan en vingerafdrukken.  Hieraan wordt dan een uniek 12-cijferig nummer toegekend, gekoppeld aan jouw naam en adres (of plaatsbeschrijving).  De invoering ervan heeft destijds zowel in binnen- als buitenland voor beroering gezorgd.  Tot op vandaag blijkt dat onterecht.  Het is nog steeds NIET VERPLICHT om er één te hebben.  Meer nog, de Supreme Court heeft in het laatste decennium verschillende uitspraken gedaan en beslist dat het een vrije keuze moet blijven.  De overheid kan het nooit gebruiken voor privacy gevoelige data.  En als je er even over nadenkt kan het ook niet werken.  Zelf heb ik nu ook zo een kaart.  Er zit geen chip in om te beginnen.  Het is een langwerpig stuk karton met de gegevens op.  Tot dit jaar werd er geen enkel ander instrument aan de kaart gekoppeld.  Nu zou het voor het eerst worden gelinkt aan de PAN-kaart.  Een kaart die je nodig hebt om te kunnen werken en loon te ontvangen.  Die ganse procedure loopt nog steeds op papier.  Ze lopen hier dus lichtjaren achter op het westen met dit soort systemen.  Het enige waar Aadhaar echt zinvol voor is, dat is voor het openen van een telefoonabonnement of een bankrekening.  Hoewel het wettelijk niet nodig is vragen deze dienstverleners er wel naar en als je het niet hebt staat je een bak papierwerk te wachten. 

Je mag ook niet vergeten dat India 1,4 miljard mensen telt.  Zelfs al digitaliseer je hier alles, dan heb je zo een massa aan data per dag dat geen server of dienst dit nog kan trekken.  

ECONOMIE

Zo loopt het ook in de economie, één groot contrast.  Volgens schattingen draait 30% tot 50% van de economie hier op zwart geld.  Het is alleen de midden-en rijkere klasse die officieel een betrekking heeft en/of een bedrijf opstart.  Die werken ook op zijn Belgisch, zoveel mogelijk in het zwart en via allerlei achterpoorten geld van links naar rechts bewegen.  

De minister van Financiën, een dame, heeft vorig jaar in de nationale media al laten weten dat ze ook een CBDC zullen invoeren zoals het westen, omdat ze niet anders kunnen om wereldhandel te kunnen blijven drijven.  Onmiddellijk werd er een wet aan gekoppeld die garandeert dat cash geld nooit mag verdwijnen.  Ze weten wel waarom, met een economie die voor de helft op zwart geld draait en ongeveer 10 triljoen dollar aan verborgen gelden op buitenlandse rekeningen schieten ze in hun eigen poot.  Eens er een CBDC komt zou zwart geld niet meer kunnen worden gebruikt door de bezitters, dat zou het einde betekenen van India.

De economische groei wordt geschat op 7-8% per jaar.  Dat is waanzinnig veel.  Dit is ook de angst in de ogen van het westen.  Aziatische (arme) landen hebben sinds 2020 voor het eerst de USA ingehaald in relatie tot  het BBP.  India is dus in staat te voorzien in eigen behoeften, wat hen zeer onafhankelijk maakt van de wereldmarkt.  25% van de benodigde oliebehoefte komt uit eigen zee en kan opgedreven worden indien nodig.  Ze hebben het westen niet nodig en voeren met plezier uit.

India telt vijf klimaatzones, de zuidelijke staten zijn allemaal (sub-)tropische moesson gebieden.  In het hoge noorden heb je de koudste zone (o.a. Himalaya). Diverse zones zorgen ervoor dat ze hier zowat alles kunnen telen.  Voor 2,5 kilo groenten en fruit betaal je een euro.  Vele essentiële voedingsproducten groeien hier in de natuur.  Mensen zonder inkomen plukken letterlijk fruit van de bomen.  India heeft eigen grondstoffen die leiden tot veel productie, vorige maand werd hier nog een grote erts en lithiummijn ontdekt.  Groot nieuws, want ze kunnen nu zelf hun halfgeleiders (microchips) gaan maken.  China niet meer nodig en uitvoer naar het buitenland gegarandeerd.

Zowat alles wordt hier lokaal gemaakt.  LG en Siemens hebben eigen fabrieken.  Net zoals Ariston, Daikin en vele andere internationale topmerken.   De prijzen van ‘witte goederen’ is dan ook een pak lager dan in het westen en de kwaliteit op zijn minst even goed.  

India heeft zijn eigen automerken, die allen kunnen wedijveren met westerse modellen.  De nieuwe Mahindra Scorpio scoort zelfs beter in crashtests dan de laatste Volvo.  De grootste lokale merken zijn Tata Motors, Mahindra, Maruti (deels in handen van Suzuki), Ashok Leyland, Eicher, Force, Hindustan Motors, en zo zijn er nog wel een aantal kleinere.  Ook wat scooters betreft hebben ze hier geen buitenlands merk nodig, hoewel zelfs Vespa verkrijgbaar is.   Komt nog bij dat zowat alle westerse producenten hier in de laatste jaren hun eigen fabrieken hebben gebouwd.  BMW/Mini, Citroën, Jeep, Honda, MG, Hyundai en Kia (deze laatste twee hebben het grootste markaandeel), Datsun (jaja, bestaat hier nog), Renault, en de VW-groep.  De westerse wagens zijn wel vaak duurder dan in de landen van herkomst.  Ze mikken met het westerse segment op de welstellende bevolking en die blijken het geld ervoor over te hebben.  Ook zijn de elektrische voertuigen in volle opmars.  Dat heeft niets te maken met het ecologische bewustzijn van de Indiër, dan wel met de extreem goedkope elektriciteit in sommige staten.  Zelf betaal ik per maand ongeveer 15 euro.  Wetende dat ik best wel wat electronica en airco’s heb hangen die behoorlijk veel draaien is dat natuurlijk een peulschil.  De brandstofprijzen schommelen rond 1,1 euro/liter, wat ontzettend duur is naar Indische normen en voor vele gezinnen ook de grootste kost is, naast de huur.  Het verklaart dus de transitie naar elektrisch rijden.

Voor de meesten zijn wagens niet bereikbaar.  Met een gemiddeld loon in India van 21.000 roepie (236 euro) spring je niet zo ver.  Het gemiddelde zegt natuurlijk niet veel.  Kijk je naar de mediaan kom je ongeveer op 30.000 roepie uit, dat is echter nog niet wereldschokkend.  Artsen verdienen hier gemiddeld een 600 euro per maand en zijn zeker niet bij de best betaalde beroepen.  Je hebt hier nog wel aanzien met een titel als Dr. voor je naam, dat uit zich alleen niet zo vaak in rijkdom.  Aan universiteiten liggen de lonen zelfs vaak nog lager.  Advocaten verdienen dan meestal wel zeer goed, die pluimen zonder schroom hun klanten en werken evenzeer in het zwart.  Rechtszaken aanspannen is een sport in India, nadeel is hierdoor dat je vaak tot 20 jaar moet wachten op een uitspraak.  Een spelletje dat vooral wordt gespeeld door de rijken onder elkaar.

Universiteiten zijn er in overvloed, volgens verschillende bronnen 1100 in totaal (hoewel Statista spreekt van 5.000 universiteiten, maar dat lijkt me enorm veel).  Wereldwijd spreken we over 23.000 universiteiten.  Er zijn hier echt minderwaardige instituten, vooral in rurale gebieden.  Anderzijds wel een groot aantal die in de TOP 500 van de wereld staan, net als vele westerse universiteiten.  IIS, Indian Institute of Technology, en er zijn er zo wel enkele: Bombay, Delhi, Madras, Kanpur, Kharagpur, zijn allemaal terug te vinden in de TOP 300 van de wereld.  De International Business School staat met zijn MBA opleiding zelfs in de TOP 40 van de wereld.  Je merkt alleen al in de deze lijst dat technologie hier een ontzettende industrie is geworden.  Afstuderen en onmiddellijk garantie op (goed betaald) werk.  Mensen in deze sector zitten na 20 jaar aan een loon van 5.000 euro (!!)/maand bruto, wat naar Indische maatstaven zeer veel is.

Het loon wordt voor een groot stuk bepaald door het fenomeen van jobhoppen.  In het westen wordt zulke CV onvermijdelijk richting prullenbak verwezen, hier in India is het de spil van het HR beleid.  Een werknemer blijft ongeveer iets meer dan een jaar in dienst en van zodra er zich een beter betaalde job aandient zijn ze weg.  Door het constant jobhoppen drijven ze hier de lonen op en moeten bedrijven meer betalen of ze riskeren een ‘brain drain’, zowel in binnenland als naar het buitenland.  India heeft de laatste 20 jaar heel veel hoger opgeleiden zien vertrekken naar de Arabische schiereilanden tot zelfs de US en Canada.  Ze hebben die regio’s mee op de IT-kaart gezet en werden er goed voor beloond.  Rond hun 45ste komen ze dan terug naar India om te rentenieren.  De overheid moest dus wel ingrijpen.  Sinds een decennium mag de tech sector in India rekenen op veel ondersteuning.  Zowel vanuit publieke als private fondsen wordt er massaal geïnvesteerd in startups, ze zijn werkelijk niet te tellen.  

Die startups bevinden zich vaak in het veld van de AI en gezondheid en allemaal willen ze (officieel) bijdragen aan een betere volksgezondheid (apps voor diabetici, hartpatiënten, obesitas,..).  Het gaat hem louter om de centjes natuurlijk want die apps zijn nooit in staat om een zinnig programma voor te stellen op individueel niveau.  Vele apps overleven de marktwerking ook niet.   Daarop hebben de jonge ondernemers iets gevonden.  Ze beginnen hun startup, werken zich twee jaar te pletter en als ze in die twee jaar wat groei zien dan pogen ze snel te verkopen aan een grotere speler.  Dat laatste lukt blijkbaar vlot.  Nadien storten de meeste van die apps dan toch nog in.  Zo heb je hier mensen die de ene startup na de andere beginnen om snel aan de kassa te kunnen passeren.   Dat fenomeen zal zich ook nog wel wreken, maar zolang die grote groei in de markt aanwezig blijft wordt er op ingezet.  Spijtig genoeg ken ik niets van die IT-sector….het had handig geweest .

Door deze tech-gerichte investeringen van de overheid loopt India ook op vele vlakken voor op het westen.  Dat is één van de grootste contrasten in dit land, arm….maar alles draait rond technologie.  Er is geen mens die geen GSM heeft, althans, ik ben ze nog niet tegengekomen.  Alle lagen van de bevolking bestellen zowat alles via het internet.  Amazon is daarbij de grootste speler en sponsort hier zowat alle evenementen.  Iedereen betaalt alles via QR-codes (Apple en Google Pay).  Geen mens stelt zich hier vragen bij hun ‘databeheer’, ze zijn er helemaal niet mee bezig.  Zolang het geen invloed heeft op hun vrijheid van leven zal dat ook niet veranderen.  Als je er even over nadenkt: tientallen van deze data-acties per capita per dag op 1,4 miljard mensen?  Wie kan nog iets maken van al die data, al zeker niet op persoonsniveau en met een overheid waar weinig is geregeld.  Het contrast tussen de privé en publieke technologie is ook waanzinnig.  Bezoek maar eens aan site van de overheid en je zal merken dat dit zowat allemaal Word-Press sites zijn.  Triestig niveau en helft van de tijd werken ze niet.  

De economie wordt ook aangezwengeld door het hoge werkritme.  Hoewel er arbeidswetgeving bestaat wordt die constant met voeten getreden. Van arbeidsveiligheid is nauwelijks sprake.  Als er een werkongeval gebeurt staat de werknemer er vaak alleen voor.  De autoindustrie telt 37 miljoen werknemers.  In 2020 alleen vielen er daar 1050 dodelijke slachtoffers uit 3882 geregistreerde werkongevallen.  Volgens het rapport 'Crushed' van de Safe in India Foundation is dat nog een zware onderraportering.  Werknemers in de horeca of aanneming, huispersoneel, koerierdiensten…zeg maar toeleveranciers van goederen en diensten werken vaak tot 10 uur per dag, inclusief zaterdag en zelfs zondagen.  Een gemiddelde werkweek telt zes dagen en het is meestal niet zondag dat je krijgt als ‘day-off’.  In het weekend is het een waanzinnige drukte en alles is open.  Vele ketens zijn elke dag open, sommige zelfs 24/7.  Mijn apotheek is dag en nacht open, ook op zon- en feestdagen.

Van arm tot rijk, zowat iedereen bestelt hier om de paar dagen eten via Swiggy of Zomato.  Twee zeer populaire apps waar zowat alle restaurants en straatventers op aangesloten zijn.  Tijdens de pandemie hebben thuisleveringen een waanzinnige boost gekend en de gemakzucht heeft nadien overgenomen bij de kopers.  Eten bestellen, halfuur later een scooter aan de deur met je warme voeding.  Enfin, dat laatste valt nog te bezien want voeding is hier echt het kernprobleem van de volksgezondheid.   Over voeding en gezondheid, meer in deel 4!

Fotoalbum

DEEL 4: VOEDING, GEZONDHEID EN SPORT- HEIKELE THEMA'S

VOEDING 

Op het vlak van voeding heeft India geen import nodig.  Toch heeft de zeer arme bevolking in de slums en ‘villages’ het niet altijd makkelijk.  Reden hiervoor is de zoektocht naar geluk dat hen naar metropolen drijft en waar ze dan niet aan de bak komen.  Het fruit groeit hier, buiten in die steden, letterlijk aan de bomen.  Velen keren dan ook terug naar hun ‘villages’ omdat er op zijn minst eten te vinden is.  Zowat alle voedingsproducten worden lokaal geproduceerd.  De meeste grote concerns hebben ook hier hun eigen fabrieken.  In metropolen en rijkere staten worden ook veel producten uit het westen geïmporteerd.  Zo kan je hier perfect Nutella vinden en voor de liefhebbers van nog meer ongezond, zelfs de Belgische Lotus speculoospasta duikt soms op in het assortiment.  Die laatste zelfs met louter Belgisch etiket, kan allemaal.  Mayonaise uit Nederland, geen probleem.  Echte Parmezaanse kaas?  Griekse Feta?  Nederlandse Gouda?  Geen probleem, allemaal te vinden.  De namaakversie?  Ook aanwezig!  Dat India zich geen fluit aantrekt van de Europese Beschermde Oorsprongsbenaming is opvallend.  Alle lokale kazen worden onder dezelfde namen als het in het westen (Gorgonzola, Gruyère, Emmenthal, Grana Padano, Gouda, Feta, Buffel Mozarella…) op de markt gebracht.  Ze zien er noch qua kleur of vorm hetzelfde uit.  In sommige gevallen komt de smaak enigszins in de buurt….maar het zal nooit hetzelfde zijn.  Kazen, zelfs de lokale, zijn behoorlijk duur.  Een blok echte Parmezaan, u kent de driehoekige versies wel, kotst algauw 9 euro.

Voor de ingevoerde producten betaal je dus evenveel, of soms meer, als in het westen.  De meeste lokale producten zijn meestal één vijfde van de prijs.  Een volle winkelkar kost ongeveer 20 euro, met lokale producten.  Wil je af en toe Europese producten, dan gaat de prijs snel omhoog.

De westerse producten zijn vaak oude loten, denk ik.  Vaak nog maar beperkt houdbaar en vermoedelijk sjassen de westerse producenten op die manier nog overstock naar India om er vanaf te zijn.  Door de hoge temperaturen en slechte koude-keten distributie moet je wel voorzichtig zijn met wat je koopt.  Ingevoerde hammen en salami’s uit Italië zien er soms al blauwgrijs uit, iets wat we in het westen nooit zouden durven aankopen.  Hier vreet men dat allemaal op, en niemand wordt blijkbaar ziek.  In de potten Nutella is het standaard dat de palmolie bovenaan de pot drijft, de emulsie die het heeft begeven onder de warme temperaturen.  Op zich kan dat geen kwaad, even roeren het is opnieuw ok, maar een westerling zal dit makkelijk links laten liggen.  Mijn koffiebar voert zowat alles in vanuit de EU.  De eigenares is een blanke met Indisch paspoort, jaja.  Ze is geboren in Pondicherry uit Franse ouders die er al een leven lang woonde en zij is zelf getrouwd met een Italiaan.  Een ‘Belgian Ham and Cheese’ blijkt ook nog van België te komen.  Heb de volledige ham mogen zien, ingevoerd uit België en wordt hier in plakjes gesneden.  Zes lagen ham en drie schellen Gouda (ze denken dat België ook in Nederland ligt) (zie foto)….om van te smullen, voor 4.30 euro.  Als ik nog eens heimwee heb naar deftige ham is dit dus de beste optie, voor de rest is Europese ham nauwelijks verkrijgbaar.  

En zo moet je hier nog wel wat wennen aan een aantal zaken.  Stroomuitval is hier een veel voorkomend probleem.   Ondanks dat warenhuizen meestal wel een noodgenerator hebben zijn de diepvriesmodules er nooit op aangesloten.  Tijdens één van mijn eerste weken dat ik hier rondliep bezocht ik de supermarkt (een high-end-versie) en liep naar het diepvries segment op zoek naar wat ingevroren erwtjes.  Het viel me al op dat de lichten het niet deden.  Ik opende de deur en voelde onmiddellijk dat de koude lucht me niet omarmde.  Nam wat voeding vast, alles was gesmolten.  Nu ligt er in die betere warenhuizen steeds een klachtenregister. Ik daar naartoe en begon een litanie neer te pennen over het ontdooien en her invriezen van producten met het risico op voedselvergiftiging.  De dame aan de kassa sprak me aan en vroeg wat de klacht was.  Ze haalde de manager erbij.  Ik vroeg waarom de diepvries niet op de generator was aangesloten en begon mijn uitleg over de gezondheidsrisico’s.  De man, een Sikh, keek me aan alsof ik van Mars kwam.  Hij wist totaal niet wat antwoorden, draaide zich om en verdween.  

Nadat ik dit aanhaalde bij mijn buren stonden ze even versteld te kijken als de manager van het warenhuis.  Ze begrepen niet waar ik het over had.  Hun ganse leven kennen ze dit fenomeen en ze begrepen ook mijn bezorgdheid niet.  Hun antwoord was dat die voeding waarschijnlijk een tiental keer is ontvroren en opnieuw ingevroren (koude-keten kennen ze niet in de praktijk).  Ze vertelden me dat dit totaal normaal was en dat ze nog nooit iemand hebben geweten die daarvan ziek was geworden.  En daar sta je dan met je westerse ingesteldheid en aangeprate bezorgdheid.  Zelf heb ik af en toe toch het risico genomen en ging hierbij vooral verder op mijn zintuigelijke waarneming van smaak en geur.  Tot op heden zonder kwalijke gevolgen.

India staat bekend om zijn vegetarische eetcultuur maar dat beeld klopt niet meer.  7 op de 10 eet met regelmaat dierlijke producten.  In vooral oostelijke en zuiders staten zijn vegetariërs nu al een uitzondering (zie kaart in de foto’s).  Hoewel koeien nog steeds als heilig worden beschouwd en het straatbeeld domineren, worden ze nu massaal geconsumeerd.  Een tiental staten heeft strenge wetgeving die verbiedt om de dieren te slachten.  Duaal als ze zijn wordt het vlees dan gewoon ingevoerd vanuit de andere staten waar slachten wel is toegelaten.  Probleem met koe-vlees is dat ze hier in India geen enkele kaas hebben gegeten van correct versnijden en uitstervingsprocessen.  De koeien hebben ook geleefd tussen de mensen, op straat.  Weilanden worden zelden of niet gebruikt.  De koeien lopen vrij rond en als de boer zijn koe nodig heeft moet hij in zijn buurt maar gaan zoeken waar ze uithangt.  De dieren grazen zowel in de graskanten als al de rest wat ze tegenkomen op straat, in hun omgeving.  Vleeskeuring zoals we dat in de EU kennen bestaat hier nauwelijks.  Indiërs zijn wel voorzichtig als het gaat om parasieten.  Het vlees wordt steevast gekookt en dan pas gebakken, no kidding.  Dat leidt tot taaie schoenlappen waar je makkelijk iemand mee neermept.  Het is zelden duidelijk welk deel van de koe op je bord komt.  

Beenhouwerijen met koeling kan je alleen maar vinden in de betere supermarkten.  De mannen achter de toog hebben geen benul waar ze het over hebben.  Een deftige beenhouwer die nog zelf zijn koe kan versnijden zou hier massa’s geld kunnen verdienen.  Zelf heb ik eens het duurste stuk vlees in de toog gekocht (prijs: 5 euro voor een kilogram)….ze verkochten het hier als beef undercut (tenderloin), het zou het meest malse deel zijn.  Ik kan u verzekeren, mensen met valse tanden springen hier niet ver.  Charcuterie zoals we dat in België kennen bestaat ook hier niet.  Buiten wat salami’s, gemaakt van kip (jaja) kan je hier geen lokale charcuterie vinden.  Import van degelijke salami’s is de enige oplossing en dan moet je geluk hebben dat dit in jouw buurt wordt aangeboden.  En als je al wat salami of prosciutto treft, koop dan alles op.  Kans is zeer groot dat het nadien nog maanden duurt voor ze weer een lot kunnen aankopen.

Kip is dan ook de nummer één op het menu.  Het kost weinig, een euro voor vier borstfilets in de supermarkt.  Voor de helft van de prijs koop je ze aan de zijkant van de weg.  Je kiest de kip uit het hok en de rest zal ik u besparen, wel vers natuurlijk.  Lam, geit en varkensvlees zijn ook wel te vinden, als je weet waar je moet zijn.  De vele kuststreken leveren natuurlijk ook veel visvangst op, echter is de westkust zo vervuild dat ze daar bijna tot in het midden van Arabische Zee moeten varen om nog levende wezens tegen te komen.  Aan de westkust kan je vis dus beter mijden, hoewel de lokale bevolking het massaal binnenspeelt. 

De betere restaurants voeren hun vlees in vanuit Europa, hoewel er een wet bestaat die de invoer van koevlees verbiedt.  En toch komt het in de horeca terecht.  Hoe de invoerders het gedaan krijgen, god mag het weten.  Blijkbaar valt hier veel ‘te regelen’.  Als je de betere restaurateurs vraagt naar het adres van hun importeur beginnen ze meestal heftig rond te pot te draaien, het is duidelijk een gevoelig thema.

Kies je voor klassiek Indisch eten, dan zijn curry of ‘gravy’ de standaard.  Chicken Tikken Massala is trouwens niet Indisch, maar dat is een ander verhaal.  Wij mogen in het westen dan wel verwachten dat een Archiducsaus in elk restaurant wel min of meer hetzelfde zal zijn.  Niets is minder waar hier.  Tien curry’s met dezelfde naam, smaken en zien er telkens weer anders uit.  Er is geen standaard voor blijkbaar, en elke kok geeft er zijn eigen twist aan.  Het is dus telkens weer een verrassing wat je op jouw bord zal krijgen.  En ja, de meeste schotels zijn pikant tot zeer pikant.  Zelf ervaren de Indiërs dat niet zo, voor een westerling is het anders wel even wennen.  Het overmatig kruiden waardoor je niets meer proeft van de groenten, vlees of vis is hier doodnormaal.  Ze begrijpen dus ook niet dat ik dan klaag als ik de bloemkool niet meer proef.  Dat blijkt te stammen uit de tijd dat koelkasten niet bestonden.  Zelfs vandaag de dag zijn er nog heel veel gezinnen die niet over een koelkast beschikken.  Om de ziektekiemen te doden en de vaak rotte smaak te verbergen strooide men lustig rond met kruiden.  En ik die dacht dat er een echt culinaire reden voor bestond.  Het leven kan simpel zijn.  Alleszins, ongeacht koeltogen wordt er dus nog steeds lustig gestrooid met van alles en nog wat. Je proeft nog zelden de originele bestanddelen.  Meer nog, heel vaak wordt alles kapot gestoomd waardoor groenten geen ‘beet’ meer hebben en bijgevolg alle nutriënten verloren zijn voor de maatschappij.  Dat laatste krijg ik hen niet uitgelegd, ze denken dan dat ze gezonde groentjes hebben gegeten, tja.

Zowat elke maaltijd wordt vergezeld van rijst en verschillende vormen van pannenkoeken (vooral dosa, paratha, naan, ….), bommen van koolhydraten.  Waar de gemiddelde Indiër tot voor een paar decennia diende rond te komen met één maaltijd per dag is dat nu volledig verwesterd.  Men heeft de mogelijkheid nu om meerdere malen per dag te eten en dat is er ook aan te zien.  De massa’s aan koolhydraten dat men hier op een dag binnen werkt is niet te overzien.  Indiërs eten nu graag veel en vaak, tot 4 maaltijden per dag zijn geen uitzondering.  Voor 20.30u-21.00u schuift men niet aan tafel en één van de favoriete voorgerechten is…..frietjes!!  Geen grap.  Een gans bord frieten met een hoop chilipoeder is voor hen het ultieme voorgerecht.   Velen zijn dan ook nog echte zoetekauwen en spoelen hun laatste maaltijd nog door met sloten frisdrank, ijsjes en ander ‘lekkers’.  Erg laat maken de mensen het niet, tegen 23u zijn de meeste lichten gedoofd.  U voelt hem al komen natuurlijk, elke avond met een volle maag het bed in.  Gezond is anders.  Deze week nog het ontstellende nieuws vernomen van het overlijden van een kennis.  Op haar 45stedoodgevallen.  Ze was getrouwd en had jonge kinderen.  De ganse familie obees tot morbide obees, zij behoorde tot de laatste categorie.  Je mocht haar treffen op eender welk moment van de dag, telkens goedgeluimd met een brede glimlach op het aangezicht in de keuken en maar koolhydraten verwerken.  Eten was haar lange leven, gezondheid was een ver van mijn bed show.  Het moge haar goed gaan (en smaken) in het hiernamaals.

GEZONDHEID

India staat bekend als het land van de Ayurvedische geneeskunde, wat hier op dezelfde hoogte wordt geplaatst als onze allopatische tegenhanger.  Je kan in de basisopleiding arts ook kiezen voor homeopathie als afstudeerrichting.  Allemaal erkend door de overheid.  Het is ook het land van de yoga en vele andere gezondheidsgerelateerde visies.  De praktijk leert mij hier echter iets heel anders.  Ik ken maar zeer weinig Indiërs die met hun gezondheid bezig zijn.  Ik ken maar één iemand die yoga beoefent, en naar artsen gaan vinden ze hier maar niets.  Vooral omdat velen dit niet kunnen betalen maar vooral omdat door overlevering er zoveel ayurvedische kennis werd overgedragen van generatie op generatie.  Alle medicijnen (ook de westerse) zijn ook zonder voorschrift te verkrijgen.  Zelfs medicijnen die in het westen zijn voorbehouden voor ziekenhuizen gaan hier zomaar over de toonbank.  De prijzen zijn ook belachelijke goedkoop en alles is verkrijgbaar zonder voorschrift.  Een strip met 10 pillen Amoxicilline met Clavulaanzuur (zware antibiotica) gaat hier voor minder dan een euro over de toog (niets wordt hier in doosjes verkocht, het wordt van een grote strip afgescheurd).  Leuk weetje, apotheken bieden ook snoepgoed aan en alweer stelt niemand zich daar enige vraag bij.

Artsen zijn er op elke hoek van de straat te vinden.  De ingangsexamens voor geneeskunde zijn hier niet min blijkbaar, of dat garant staat voor kritisch denken is alweer een andere vraag.  Zo ken ik hier in de buurt een uroloog die zowat als enige nog met een mondmasker rondloopt in open lucht.  Verder heb ik hier de kans gehad om met twee artsen, waaronder een cardioloog, van gedachten te wisselen over corona.  Die mannen gaven toe dat ze totaal niets wisten van wat ik hen kwam vertellen en dat ze er ook nooit zo over hadden nagedacht.  

Is het een gebrek aan kritisch denken of vooral het makkelijke verval in gewoontehandelingen die vele mensen kenmerkt in alle beroepsgroepen?  Ondanks het feit dat weinig Indiërs zich bekommeren om hun gezondheid en geen zicht hebben op wat negatief of positief bijdraagt heeft corona hier wel tot paniek geleid.  

Zoveel mensen die dachten, vooral door de WHO communicatie (geloven ze blindelings), dat ze elk moment konden doodvallen.  De Indiërs die zelden een overheidsnarratief volgen zijn dus ook vatbaar voor massapsychose.  Nu is er wel een nuance te maken.  Bij de aanvang van de pandemie zijn hier veel mensen overleden.  Alle doden werden toegeschreven aan corona, zonder stil te staan bij de slechte algemene conditie van de bevolking, en dan vooral in de hogere middenklasse en bij de rijken.  Deze laatste groep leeft sterk westers gericht.  Ze eten zich een ongeluk, obesitas tiert hier welig én ze zijn er trots op.  India heeft het hoogste aantal diabetes-patiënten per capita in de wereld.  Komt nog bij dat er vorig jaar een studie verscheen waar ze toevallig tot een bizarre ontdekking kwamen.  Een studie van radiologen wou nagaan hoeveel medisch instrumentarium achter bleef in het menselijk lichaam na operaties.  Men gebruikte hiervoor de scans van een paar honderdduizend mensen (uit verschillende staten).  Eén van de onderzoekers merkte bij abdominale scans iets opvallend, leververvetting bij veel patiënten.  De onderzoekers veranderde de focus naar de lever en besloten alles opnieuw te analyseren.  Wat bleek?  In 80% van de scans werd ‘fatty liver syndrome’ vastgesteld.  Een toevalsontdekking dat het nieuws haalde.  Er zijn dus heel wat precursors voor een slechte afloop bij virale infecties en al zeker bij stammen waar het lichaam nooit eerder contact heeft gehad.  Het zijn in India dus vooral de comorbiditeiten die ervoor zorgden dat ze slechte cijfers hadden bij de eerste twee golven.  Gelukkig kwam de idee snel om massaal, het in het westen nog steeds vermaledijde, Ivermectine onder de bevolking aan te bieden.  

En wat ligt er nu aan de basis van deze algemeen slechte gezondheidstoestand?  In hoofdzaak de sociale determinanten (omgevingsfactoren) maar tevens het sterk veranderende voedingspatroon sinds enkele decennia.  Tot voor dertig jaar aten vele Indiërs één maaltijd per dag, wegens niet meer centjes.  Met de groeiende middenklasse en het overnemen van het ‘westerse drie maaltijden patroon’ zien we nu de uitwassen.  Vanuit een vegetarisch culturele achtergrond lag de nadruk steeds op groenten, fruit en een waanzinnige hoop koolhydraten.  Elke maaltijd gaat hier gepaard met bergen rijst en allerlei lokale pannenkoeken.  Met het openen van de markt voor westerse producten, en dan vooral snoepgoed, ijs, en andere suikerrijke voeding is het plaatje rond.   De helft van de populatie eet vandaag de dag minstens drie uitgebreide maaltijden per etmaal, gebaseerd op hetzelfde patroon als hierboven beschreven.  Ze eten ook zeer laat in de avond en kruipen dan relatief vroeg in bed.  Zulke hoeveelheden koolhydraten krijgt geen kat verwerkt, wat een verklaring is voor de zeer hoge prevalentie van diabetes, obesitas, fatty liver syndrome en alle gevolgen van dien.  Vanuit de overheid is er zeer weinig aandacht voor. Mijn vrees is dan ook dat we hier binnen 20 jaar een explosie gaan zien van infarcten, halfzijdige verlammingen en stijging van inflammatoire ziekten.  Dit gaat deze maatschappij nog zuur opbreken.  Van preventie is weinig sprake.   

Een Indiër drinkt ook graag, en dan vooral alcohol.  Een vijftal staten hebben alcohol volledig verboden.  Andere staten hebben elk eigen regels over waar en hoe je het kan aankopen.  In de helft van de staten kan je het overal verkrijgen (ook in warenhuizen).  Ingevoerde alcohol is enorm duur.  Een courant verkrijgbare fles rode Spaanse Campo Viejo kost in de Colruyt ongeveer 6 euro, diezelfde fles kost in India tussen de 15 en 25 euro.  Elke staat heft een andere belastingvoet op alcoholische dranken.  Maar alles is verkrijgbaar: Leffe, Duvel, Hoegaarden,….maar ook Franse, Spaanse, Italiaanse en Zuid-Amerikaanse wijnen gaan vlot over de toonbank, althans voor wie geld heeft.  Wie minder bemiddeld is kan terugvallen op lokale wijnen en schuimwijnen die relatief goedkoop zijn, maar niet echt enig niveau halen.  Bier is ook een topper.  Kingfisher heeft een groot gamma, waaronder zelfs de ‘Belgian White’, een flauw afkooksel van het originele dat hier goed over de toonbank gaat.  Ondanks het feit dat de cultuur niet toelaat om te roken heb ik mogen merken dat zowat iedereen binnen de middenklasse en hogere klasses aan de trekstok hangt. Officieel rookt er niemand, tot je op een feestje komt (zie foto's)....en het blijft vaak niet bij tabak alleen.

Lichaamsbeweging is verdwenen uit de cultuur.  Heb soms de indruk dat er in het westen meer aan yoga wordt gedaan én op een hoger niveau dan in het land van herkomst.  Sporten in het algemeen is nog voorbehouden voor de hogere middenklasse en de rijken.  Massaal sporten is er niet bij, althans niet actief.  Passief zitten de tribunes en de thuissofa’s wel vol voor cricket.  Niet de saaie Engelse originele vorm, wel de gepimpte Indische versie.  Grote namen uit de showbizz en het bedrijfsleven hebben hun eigen cricket league, de IPL, opgericht volgens het T-20 principe.  Simpel gezegd, de wedstrijden duren maar een paar uur in tegenstelling tot de originele vorm die dagen aansleept en bijgevolg behoorlijk slaapverwekkend blijkt.   De IPL is hip en flashy.  Teams met kleurrijke en moderne uniformen worden kunstmatig samengesteld aan het begin van het seizoen.  Elk team krijgt, op basis van zijn resultaten van het jaar ervoor, een budget waarmee ze uit een grote poule topspelers een team kunnen ‘kopen en samenstellen’.  Zelfs topspelers uit westerse landen staan op dat rooster.  Je krijgt dus etnisch gemixte teams van spelers die waanzinnig veel geld verdienen door hier aan deel te nemen.  De westerse ploegen waar de spelers vaak onder contract zitten zien dit niet graag gebeuren en vaak verliezen de westerlingen die voor IPL komen spelen dan ook hun profcontract in het westen.  Idem dito voor westerse coaches.  Niet getreurd, hier een paar jaar meedraaien in de IPL voor de commerce, en je bent binnen.  Elke grote stad heeft een ploeg en het wordt publiek overal aangeboden in bars en restaurants op grote schermen.

Actief sporten blijft een probleem.  Zomaar gaan joggen of fietsen in de openbare ruimte is hier een vrijgeleide tot eenvoudige zelfmoord.  Weinigen die hiervoor kiezen.  Fitnesscentra bestaan maar trekken eerder een jonger en beter bemiddeld publiek die vaak jaren in het buitenland hebben vertoefd en daar toch enig lichaamsbesef hebben meegekregen.  

Sporten als tennis en badminton zijn behoorlijk populair.  Alleen zijn er niet veel faciliteiten én is het zo goed als onbetaalbaar.  Komt nog bij dat het warme klimaat in de Zuiderse staten ook niet helpt.  Na 10u ’s ochtends is het te warm en na 20h wil dan ook iedereen op het plein staan.  Tennis- en badmintonvelden maken meestal deel uit van grote sportclubs waar zowat alle faciliteiten voorhanden zijn, echter zijn ze nauwelijks betaalbaar.  Lidgelden van 4.000 euro tot zelfs 10.000 euro zijn geen uitzondering voor een ‘lifetime membership’, meestal is er geen andere optie.  Vorig jaar had ik het geluk om een vast uur te hebben op een privé tenniscourt.  Spijtig genoeg ben ik die kwijtgeraakt zodat op een aanvaardbaar uur spelen niet meer kan voor mij.  Als fervent tennisspeler heb ik nu al een klein jaar niet meer op een bal kunnen meppen, frustrerend.

Voetbal is aan een opmars bezig.  Elke metropool heeft wel een professionele ploeg die uitkomt in de Indian Soccer League.  Het niveau zal zowat te vergelijken zijn met tweede en derde klasse in België.  Wel veel derderangs coaches uit het westen die hier op de loonlijst staan.  Zelfs tussen de spelers lopen wat blanken rond, vaak voetballers die zo één seizoen in een tweede klasseploeg in het westen hebben rondgelopen.  Voor deze blanke spelers is het wel jackpot natuurlijk, want veel beter betaald dat in het westen waar ze vaak als derderangsshotter op de bank zaten.  Met het geld dat ze er hier stilaan tegenaan smijten vermoed ik dat India binnen 10 jaar zijn eerste zaadjes zal planten internationaal.  Money makes the world go round, nietwaar?

Alleszins, sport blijft voor velen onbereikbaar of onpraktisch en dan wordt het moeilijk om aan een gezonde levensstijl te werken.  Als er dan niemand komt uitleggen wat de juiste aanpak is, dan eindig je als een gezondheidsanalfabeet.  

Krijg je toch te maken met het ziekenhuissysteem dan heb je, in grote lijnen, twee opties.  De staatsziekenhuizen die slecht zijn uitgerust en de beste artsen lopen hier dan ook niet rond.  Ze staan ook bekend voor hun corruptie en, nog steeds, het verhandelen van organen die zonder toestemming worden weggenomen bij ongeletterden.  De jarenlange buitenlandse druk heeft er wel voor gezorgd dat dit zeldzaam is geworden maar in rurale gebieden blijkt het nog te gebeuren.

Dan heb je de privé-ziekenhuizen.  Ook hierin heb je wel wat verschil.  Zoals overal heb je ziekenhuizen die bekend staan voor hun hoog niveau en degelijke artsen, vaak opgeleid in de UK.  Die rekenen natuurlijk door, toch blijft het sowieso goedkoper dan het westen.  Medisch toerisme is dan ook booming bizz aan het worden in India.  Meer nog, voor ongeveer 200 euro/jaar verzeker je jezelf hier voor 2,5 miljoen euro aan hospitalisatiekosten.  Dan kan je dus wel kiezen voor de duurste privékliniek.

Ziekenfondsen bestaan hier niet.  Alles komt uit eigen zak.  Wie geen geld heeft moet dus in een staatsziekenhuis aanschuiven en ook daar gaan mensen voor die wel nog iets op tafel kunnen leggen.  India is een land van uitersten en vele kleine en grote opvallende details, maar meer daarover in het afsluitende deel 5.

Fotoalbum

DEEL 5 - FAITS DIVERS

Jaja, aangekomen bij het laatste hoofdstuk over mijn ervaringen in India.  Een hoopje snippets van dagdagelijkse zaken die me in het laatste jaar enorm zijn opgevallen in dit land.

Laten we maar van start gaan….

(Drink-)water?

Hoewel India een waanzinnig groot land is en voldoende (en meer zelfs in Moesson gebieden) regenval kent, verliezen ze een onmetelijke hoeveelheid aan water.  Louter 4% van het water dat het land rijk is wordt gebruikt om te voorzien in natuurlijke behoeften, al de rest verdampt of lijdt onder slecht watermanagement.   Meer dan de helft van het land kampt nog steeds met inadequate waterbevoorrading.  De landbouwsector hangt nog vaak af van oude inefficiënte irrigatiesystemen. 

In de metropolen en rijkere regio’s heb je meestal wel ‘stadswater’ of wordt het water met vrachtwagens elke dag thuis aangeleverd.  Tijdens mijn verblijf van een jaar in de vorige community reden er een 15-tal van die vrachtwagens (5.000 liter) per dag het domein op om te voorzien in de behoefte van een 50-tal woningen en de faciliteiten aldaar.  Het water werd opgeslagen in grote ondergrondse silo’s met pompsystemen.  Als je die vrachtwagens zag, vaak aftands met roest overal, kon je je wel afvragen hoe gezond dat moet zijn.  Water kost hier dan ook zo goed als niets.  Blijkbaar werd dat water hier in de buurt uit een gigantische opvangput getrokken die ook deels werd aangevuld met grondwater.  Desalniettemin heb ik nooit enig verdacht geurtje waargenomen, me er steeds mee gewassen en het onderhoud gedaan.  Echter er van drinken deed niemand.  Hiervoor wordt gebruik gemaakt van ‘drinkwater’.  Dat heeft ook even geduurd voor ik het begrip ‘drinkwater’ door had.  Mensen kochten hier ‘en masse’ flessen van 5 liter Bisleri en dronken dat.  Telkens ik ervan dronk voelde mijn maag aan als een baksteen.  Ben dan eens grondig het label gaan bestuderen en op zowat alle flessen water in de handel stond er ‘treated water’.   Waar dat wat water vandaan komt blijkt onduidelijk.  Bronnen spreken van rioolwater tot open opvangbakken en grondwater. Alleszins zijn er veel merken, waaronder de grote internationale spelers als Coca-Cola en Pepsi, die dit soort ‘treated water’ aanbieden.  Toch blijft Bisleri de grootste op de markt.  Het enige wat we zeker weten is dat dit ‘treated water’ gekookt wordt, onderworpen wordt aan omgekeerde osmose om dan te eindigen als een soort gedemineraliseerd water dat we in het westen gebruiken om te strijken.  Zulk water kan je lichaam niet verwerken en is potentieel zelfs zeer gevaarlijk dus strooien ze er een beetje mineralen bij om dat ‘dode water opnieuw leven in te blazen.  Het verklaart de nogal zombie-achtige smaak (niet dat ik ooit een zombie heb gegeten) en het feit dat dit op mijn maag bleef liggen.  Indiërs drinken het met sloten!  Na lang zoeken ben ik erin geslaagd een supermarkt te vinden die toch natuurlijk mineraal water kon aanbieden, Himalayan genaamd.  Dat water komt echt uit een natuurlijke bron aan de voet van de Himalaya.  Het kost wel drie keer zoveel wat ook de reden is dat de markt beperkt is. Het blijft dan nog maar de vraag hoeveel lijken er verwerkt zitten in Himalayan, met al die doden van de laatste 125 jaar op deze beruchte berg.  Nog een pittig detail….Himalayan wordt ontgonnen door de TATA Group, ook producent van wagens, airco’s en alle mogelijke staalderivaten, moet er nog vlees zijn?

Schoon, knap, prachtig!

Ondanks een groot deel van de populatie eerder wat zwaarder is en dit minder past in het westerse schoonheidsideaal moet ik toegeven dat ik Indische mensen, over het algemeen, wel knap vind.  Wat ik nu vertel is vooral interessant voor vrouwen.  Rimpels zijn hier zeeeeeeeer zeldzaam.  Echt van verschoten dat je hier zelden iemand treft met een rimpel in het aangezicht.  Vrouwen en mannen van 50 zien er vaak 30 uit….Enkel bij de stokoude mensen in rurale gebieden kom je al eens wat rimpels tegen.  Mijn oude Belgische frank is pas gevallen toen één van de Humani Well onderzoekers naar boven kwam met de bewijzen van turmeric als de bron voor een mooie huid.  Indiërs draaien in zowat alles turmeric en zou dus kunnen verklaren waarom hun huid zo blijft stralen tot op oudere leeftijd.  Ja beste dames, al uw smeerpottekes en zalfpannekes werken voor geen meter maar dat mag niet gezegd worden (wetenschappelijk al dertig jaar keer op keer bewezen).  Miljardenindustrie om de oppervlakkige laag in te smeren die er een uur later van zichzelf, inclusief uw dure product, alweer afvallen.  Gewoon turmeric consumeren, en uw huid wordt gevoed van binnenuit!

Voeten zijn nog zoiets opvallend.  Je kan er dan ook moeilijk naast kijken. Zowat iedereen loopt hier, dag in en dag uit, rond met ontblote voeten.  Het is hier de traditie om in huis blootvoets rond te lopen, slippers blijven aan de deur!  En slippers is zowat het enige dat ze dragen als ze buiten rondlopen, voor schoenen is het vaak te warm.  Op restaurant of bij speciale gelegenheden geeft dit een bijzonder zicht.  Mensen kleden zich op maar hebben heel vaak niet meer dan teenslippers aan onder een geklede broek of saree.   

Elke dag word ik hier met tientallen voeten geconfronteerd en ik heb, eerlijk waar, nog NIEMAND gezien met lelijke voeten.  Allemaal een perfecte voetboog, mooie rechte tenen, kortom….mooie voeten (en neen, ik heb voor de rest niets met voeten).  In de zomer in het westen zijn de holvoeten, de doorgezakte voetgewelven, hamertenen, eksterogen en hallux valgussen niet te tellen.  Ondanks ze me destijds, tijdens mijn opleidingen, hebben wijsgemaakt dat slippers slecht zouden zijn voor de voeten durf ik dit epidemiologisch met enige zekerheid sterk betwijfelen, het is absolute larie.  In het westen hebben we duidelijk onze voeten naar de knoppen geholpen door het dragen van onnatuurlijk schoeisel.  Indiërs dienen blootvoets en in hun slippers nog steeds hun voetspieren actief te gebruiken, daar ligt volgens mij het grote verschil, hoewel meer onderzoek nodig is .  Alleszins val ik hier op met mijn kromme tenen terwijl ik me blijf tegoed doen aan de schoonheid van de Indische voet.

De GSM als partner

Waanzinnig vind ik het, maar het is zo, Indiërs zijn getrouwd met hun GSM.  Dat ze nu onveilig op een stelling staan, met de brommer rijden of met de wagen….iedereen zit constant op dat mobieltje te gapen, berichten uitsturend of al telefonerend.  Elke wagen heeft bluetooth en toch allemaal de GSM in de hand, achter het stuur.  Mensen op scooters dragen alleen een helm als ze willen bellen.  De helm gaat dan op en ze klemmen de GSM tussen hun oor en helm en rijden zo rond.  Je ziet dus twee handen op het stuur, een gsm die onder de helm uitkomt en zie ze maar lullen op de brommer, ongezien.  Elke werkman die je tegenkomt is met één hand een steen aan het verleggen en ondertussen aan het bellen met zijn broer in de ‘village’.  Het leven zoals het is….het mag dan ook niet verbazen dat hier niets vooruit gaat.

Indisch tijdsbesef, of het gebrek eraan?

Indiërs hebben een eigen tijdsbesef, of geen.  Het is maar zoals je het wil bekijken.  Als ze zeggen dat ze vandaag komen, dan is de kans groot dat het morgen is.   Spreek je met iemand af dan heb je 50% kans dat het totaal anders loopt dan verwacht.  Last-minute durven ze annuleren of ze nemen je mee naar een feest met andere mensen waar zij, ook last-minute, zijn uitgenodigd.  Niets kan me nog verbazen op dat vlak.  Als je staat te wachten aan een restaurant, dan durven ze bellen om te laten weten dat je 10km verderop moet zijn.  Indiërs veranderen van gedacht zoals wij van ondergoed wisselen….en niemand kijkt ervan op.  

Zo had ik vorige week nog een rammelend geluid aan mijn linker voorwiel.  Belde vanop een terras naar mijn bevriende garagist.  Nog geen minuut later (geen grap) stond hij daar met zijn scooter.  Trekt de sleutel uit mijn hand, vertrekt met de wagen en komt vijf minuten later terug.  Yep, er is een probleem met de remblok. ‘Morgenmiddag kom ik de wagen ophalen’ zei hij.  Een week later nog niemand gezien…even bellen, ah, vergeten.  Ongevraagd dook hij ’s avonds plots op met een vervangwagen en verdween met de mijne in de duisternis.  Twee dagen later kreeg ik de wagen opnieuw aan huis afgeleverd.  Dat was dan 17 euro voor de service, nieuwe remblokken en de vervangwagen.  Allez merci!

Stuurs en nors

Als ze jou niet kennen, dan zijn Indiërs best wel afstandelijk.  Ze komen vaak stuurs en nors over bij een eerste kennismaking.  Al zeker in het zakenleven.  Je moet eraan wennen.  Een vriendelijke goeiedag moet je niet overal verwachten, het is wie ze zijn.  Ze gaan vaak onderling nogal respectloos met elkaar om.  Respect krijgen vinden ze verbazingwekkend. Het is dan ook dé manier om ze te laten smelten.  Bejegen hen correct, met begrip en respect voor hun kennis en kunde, dan zal de wereld opengaan.  Op het ogenblik dat ze jou toelaten in hun leven, dan zal je het geweten hebben.  Als blanke eenhoorn val ik hier wel enigszins op.  Als ik nu ergens kom, dan vragen ze me overal binnen.  Zelfs de flikken zwaaien naar me als ik passeer terwijl ze Indiërs aan de kant zetten om ze te pesten.  Het kan ook zijn dat het hun signaal is om me te laten stoppen maar dat ik het alweer niet heb begrepen.  Alleszins, ik zwaai altijd beleefd terug.   Eens je bij mensen wordt uitgenodigd raak je er niet snel meer buiten.  Ze blijven eten en drank tevoorschijn toveren tot je van je stoel valt.  Een ‘neen’ kennen ze niet of willen ze niet horen.   Eens ze jou in het hart sluiten, dan laten ze dat niet meer los.  Paradoxaal genoeg kan het dan zijn dat je maandenlang van iemand niets meer hoort en dan duiken ze plots weer op en nodigen ze jou uit alsof je ze gisteren nog hebt gezien.  Heb moeten wennen aan hun onregelmatige structuur in afspraken en relaties, en is tot op vandaag niet makkelijk voor een halve autist als ik.

U merkt het, India is een land van grote en kleine contrasten, tegenstellingen, en om het simpel te stellen….één grote paradox.  Hun libertaire staat van leven sluit perfect aan bij de complete desorganisatie op alle vlakken in hun leven.  Vrijheid, blijheid en gewoon doen waar je op dat moment zin in hebt.  Het is en blijft aanpassen voor een westerling die opgegroeid is in een systemisch door de overheid gestuurd en opgelegd leefpatroon.  Soms ben ik de pedalen hier wel even kwijt maar telkens ik dan toch een pedaalslag kan maken gaat er alweer een nieuwe wereld voor me open.  Blij dat ik deze ontdekkingstocht ben aangegaan.  De constante dwangmatige structuur van controle, facturen, overheidsinmenging in elke stap die je zet….de ontmenselijking die ik mocht ervaren omdat ik een andere mening was toegedaan.  Neen, blij dat ik nu kan verpozen in India.  Herbronnen en genieten van de ‘alles kan en niets moet’ cultuur, waarvan ik oprecht hoop dat de mensen dit kunnen behouden.  Zonder dat ze het zelf beseffen beleven zij het westen zoals het daar 40 tot 50 jaar geleden was.  Ik poog hen er ondertussen op te wijzen in welke luxe ze wel vertoeven, ondanks de tegenstellingen.  Bewustzijn en zich bewust zijn, dat ze het mogen blijven koesteren.  

Dank u India voor deze herontdekking van het leven.  Desalniettemin kijk ik uit naar mijn korte terugkeer om u allen terug te zien, te genieten van de culturele rijkdom en het toch wel zeer lekkere eten.  Dank u beste lezer, om het tot hier vol te houden.  Het ga u allen goed aldaar, en tot binnenkort!

Waarom massavaccinatie weinig zinvol blijkt (deel II)

Klik op de foto om het blogartikel te lezen op The Human Side!

Waarom brede vaccinatie weinig zinvol is! (deel 1)

Klik op de foto om het blogartikel te lezen op The Human Side!

Doorbraakinfecties en complicaties bij gevaccineerden!

Klik op de foto om het blogartikel te lezen op The Human Side!

Waarom een Green Pass geen enkel nut heeft!

Klik op de foto om het blogartikel te lezen op The Human Side!

Vicieuze cirkels vanuit politiek en medisch zelfbehoud

Klik op de foto om het blogartikel te lezen op The Human Side!

Vaccinatie bij kinderen: de olifant en de mug

Klik op de foto om het blogartikel te lezen op The Human Side!