CULTUUR EN RELIGIE
Cultuur en religie zijn, net zoals in het verre verleden in het westen, ook hier de bouwstenen van het sociale weefsel. Bijna 80% van de populatie is hindoe, een kleine 15% is moslim, 2,5% is christen en dan hebben je nog zeer kleine fracties sikh, boeddhisten, jains en andere religies.
Wat me opviel is dat mensen hier nog wel naar hun tempels en kerken trekken. Meer nog, sommigen beleven verschillende godsdiensten tegelijk, zeer opmerkelijk. Vandaag in een Kurta (herenkledij) naar de hindoetempel en morgen in kostuum naar de christelijke kerk. Een bizar fenomeen zowaar. Het verklaart ook waarom hindoes niet alleen hun eigen feestdagen uitgebreid vieren maar tevens deze van andere godsdiensten. Een Indiër feest graag en blijkbaar is elke aanleiding goed. Alleen met de moslims lijkt het niet overal te boteren. Daar speelt de geschiedenis een rol in. Destijds met de scheiding van Pakistan (waar de meerderheid moslim was) ging het vooral over territoriale afspraken die al dan niet werden nageleefd. Bij de historische verdeling van de noordelijke staten liep het dan ook fout. Het is vooral in deze regio dat er op het Indische subcontinent nog spanningen bestaan en tot op vandaag rellen uitbreken tussen hindoes en moslims, vaak met dodelijke afloop. Maar ook dat blijkt afhankelijk van de staat waarin je woont. Hier in het zuiden leven ze allemaal vredig naast elkaar. In een straal van een kilometer heb ik hier twee christelijke kerken, een moskee, twee Hindoetempels en een Jaintempel. Voor ieder wat wils.
Zelf mag ik dan wel enigszins spiritueel van aard zijn, een religieuze volger ben ik nooit geweest. Toch is er me hier in India iets duidelijk geworden. De secularisering in het westen heeft er, volgens mij, voor gezorgd dat onze maatschappij kon evolueren naar individualisme. Wie kent er al zijn buren nog in het westen? Ik vermoed dat de reden voor een stuk te vinden is in de beperkte voeling met spiritualiteit. Hier in India is men nog sterk gebonden aan zijn geloof, waardoor mensen samenkomen, elkaar nog kennen en als je in de shit zit, ze ook nog komen helpen. Er heerst hier nog een sociale structuur. Iedereen kent werkelijk iedereen, zo blijkt elke dag weer als je hier rondloopt en met mensen praat.
De woke-beweging in het westen heeft er de laatste jaren op aangestuurd om cultureel-religieuze zaken in vraag te stellen. Er wordt ons aangepraat dat we vooral niet aan ‘culturele recuperatie’ mogen doen, want dat zou beledigend zijn voor de bevolkingen in kwestie. Ook daarmee ben ik hier hard op mijn bek gegaan. Tijdens het Ganesh Chaturthi-feest werd ik uitgenodigd door de buren, de rest van de buurt zou ook langskomen. Cool, maar wat zal ik aantrekken op een hindoefeest waar ik maar een buitenstaander ben. Ik sprak mijn buur, Parol, hierop aan en vroeg naar zijn advies. “Heb je een Kurta? Anders leen ik er u eentje”, stelde hij. Ik vroeg of dat niet raar zou overkomen mocht ik als westerling in een Kurta rondlopen. Hij keek me aan of ik van een andere planeet kwam. “Wat is het probleem?” vroeg hij. Ik keek een beetje ontzet, waarop hij inpikte en zei “Jij bent nu één van ons én iedereen zal appreciëren dat je onze cultuur omarmt”. Ik dus naar de Fabindia om een Kurta te kopen. Op het feest kwam het opnieuw ter sprake en stelde ik dat je in het westen scheef werd bekeken als je nog maar iets van een andere cultuur overnam. Het kwam erop neer dat ze het compleet belachelijk vonden en vroegen zich af wie dit had bedacht. Mijn tafelgenoten merkten op dat zij vandaag de dag toch ook broeken en hemden dragen. Dat komt toch ook van het westen, of mogen wij dat dan ook niet meer? Einde verhaal, voor zover de zever over culturele recuperatie.
Mijn tafelgenoten waren welstellende oudere Mumbaikars en Delhiites (uitgeweken inwoners van Mumbai en Delhi, zoals ze hier worden genoemd). Hoogopgeleide en geslaagde burgers die de wereld wel kennen en genieten van hun pensioen. Ze zijn vaak meer down-to-earth dan je zou verwachten en een plezier om mee te filosoferen.
MAN vs VROUW
Heel vaak kreeg ik de vraag of het wel veilig was voor vrouwen in India. Het beeld dat wij kennen zijn deze van groepsverkrachtingen en aanvallen op vrouwen. Men kan niet ontkennen dat het zich voordoet, echter is dat zeker geen dagelijkse kost en volgens mijn aanvoelen niet meer of minder dan in het westen. Maar zeker weet ik dat niet. Alleszins is het alweer afhankelijk van de regio. Vrouwen in ruraal/centraal India leven vaak in sociaal achtergestelde dorpen met een zeer paternalistische cultuur. Daar speelt nog sterk de hegemonie van het mannelijk geslacht. Vrouwen die ongesteld zijn worden er zelfs nog voor een week opgesloten in een hok, omdat ze volgens de lokale cultuur als onrein worden beschouwd. Dit zijn plekken waar westerlingen zelden of nooit komen, dus veel risico om problemen te krijgen zijn er niet.
De grootsteden zijn hier zo goed als allemaal metropolen. Net als de zuidelijke staten zijn westerlingen niet vreemd aan het straatbeeld en zijn de mensen veel meer open en westersgezind. Dat uit zich ook in de omgang met dames. Mannen die vrouwen lastigvallen durven al eens klop krijgen. Vrouwen lopen hier ook rond met korte rokjes, uitgesneden topjes en hoge hakken. Ik moet er wel bij vertellen dat dit nog maar een tiental jaar aan het veranderen is, vooral dankzij de jeugd die zich meer en meer spiegelt aan Bollywood-sterren. Vooral vrouwelijke artiesten hebben hier een enorme invloed gehad op gendergelijkheid en introduceerden sensualiteit en vrouwelijke eigenwaarde in de maatschappij. Je merkt echter wel dat de (groot-)ouders vaak nog wat weifelend kijken naar deze evolutie maar het wordt allemaal toegestaan. Aan een Indiër heb je nu eenmaal niets te zeggen, die doet steeds zijn goesting.
Dat vertaalt zich ook sterk in het bedrijfsleven. Veel CEO’s zijn vrouwen en met de stijgende middenklasse worden vrouwen ook onafhankelijker. Ze blijven blijkbaar langer alleen, zeker in de metropolen en het zuiden. Gearrangeerde huwelijken bestaan nog binnen alle geledingen, hoewel ook dat aan het afkalven is. De hoger geschoolden en deze uit de betere middenklasse kiezen nu hun eigen pad. India heeft trouwens een vrouwelijke president, Hon. Ms. Draupadi Murmu! Maar ja, wij kennen alleen Modi als premier.
HET VERKEER
Chaos, en dat mag je letterlijk nemen. Uit de overblijfselen van de kolonisatie door het Verenigd Koninkrijk hebben ze het links rijden overgenomen. En hoewel er blijkbaar verkeersregels bestaan zijn die, en dat geldt voor bijna alles hier, alleen maar terug te vinden op papier.
De enige regel die zowat in de praktijk wordt toegepast is het links rijden op de baan, en dan nog. Van zodra ze in het verkeer een gaatje zien, duiken ze er tussen of gaan ze spookrijden. Langs links of rechts inhalen is normaal. Vermits ik me initieel niet in het verkeer durfde te begeven boekte ik af en toe een taxi, altijd dezelfde chauffeur. Ik vroeg hem eens hoe hij het deed om geen ongevallen te krijgen. Iedereen schiet zonder links of rechts kijken de baan op. Langs alle kanten wordt ingehaald. Richtingaanwijzers blijken een optie, en stoppen in het midden van de baan doen ze zonder aanwijzing. Zijn antwoord: “You have to be a spider, use your 8 eyes at the same time”. Toen ik mijn buurvrouw, Kavita, aansprak over het verkeer gaf ze me aan dat ik me gewoon moest smijten. Beseffende dat er maar één regel was: “survival of the fittest”.
Inhalen is hier een echte sport, soms wel met drie naast elkaar op een brede tweevaksbaan, zonder rekening te houden met tegenliggers op het andere rijvak. Men toetert erop los om aan te geven dat ze een gek maneuver gaan uitvoeren en niemand kijkt ervan op. De tegenliggers trekken zich gewoon in de kant en laten de racende drie inhalende wagens rustig passeren. Naast het toeteren signaleren ze ook met de grootlichten, wat wil zeggen ‘ik kom, dus uit de weg’. Je zou verwachten dat andere bestuurders boos worden. Niets is minder waar. Het hoort er gewoon bij.
Mijn eerste stappen in de wagen waren dan ook met knikkende knietjes. Algauw werd ik langs alle kanten voorbijgestoken, ik die in België bekend stond om mijn zware voet. Om enigszins het overzicht en controle te behouden ging ik dan maar fel links rijden. Zo konden ze me langs daar al niet meer ‘pakken’ en moest ik maar met één zijde meer rekening houden.
Na een paar weken ging het al wat vlotter in het verkeer. Ik liet los. De enige manier om hier te overleven in het verkeer is je mee te laten glijden in de chaos en te slalommen als op een skipiste. Het besef dat zulke georganiseerde chaos best wel werkt en dat iedereen dezelfde stoten uithaalt, zorgt er blijkbaar voor dat er zelden ongevallen gebeuren. In de twee jaar dat ik hier ben heb ik er een drietal gezien, louter met blikschade.
Op een dag zat ik op een smalle baan (twee rijstroken) achter een wagen en een truck die bergop niet vooruit ging. Vermits hier in bochten ook wordt voorbijgestoken (de tegenliggers trekken zich wel weg en als je dit langs beide kanten voor hebt, dan rem je af en voeg je terug in) dacht ik dit ook eens te proberen. Op het ogenblik dat ik mijn ‘aanval’ inzette begon de wagen voor mij ook voorbij te steken. Met drie naast elkaar gingen we bergop de bocht in. Mijn hart sloeg over. Ik zat letterlijk vast. Als er nu iemand uit de bocht naar beneden kwam was er geen ontsnappen meer aan. En het gebeurde. Ik keek naar de wagen links van me om duidelijk te maken dat ik niet weg kon. En wat zag ik? Politie in die wagen. De flik op de achterbank deed teken dat ik naar links moest komen, hij tikte op de bestuurder zijn schouder en ze trokken zich helemaal in de kant zodat ik opnieuw half achter de truck kon invoegen. Ze lieten zich uitzakken, gelukkig maar. Eens de bocht voorbij zag ik een glimlach op het gezicht van de agenten en één ervan stak de duim op. We hadden dat toch maar goed opgelost. En ik die dacht dat ik nu aan de kant mocht om een boete te betalen. Niets van dat dus.
Toeristen in het verkeer kan je hier makkelijk herkennen. Huurvoertuigen (meestal scooters) rijden met andere nummerplaten rond. Als het westerlingen zijn is het per definitie opletten. Ze hebben totaal geen gevoel om in dit verkeer overeind te blijven, en dat mag je letterlijk nemen. Rode lichten zijn hier trouwens in vele steden ook een optie. Als er niets afkomt op de kruisende baan, dan rijd je gewoon door. Maar terug naar de toeristen. Ik sta aan te schuiven aan een drukke baan met rood licht aan een zeer druk kruispunt waar steeds politie staat. De auto voor mij, een ‘local’. Zie ik in mijn achteruitkijkspiegel enkele scooters laveren om toch maar vooraan te komen in de file (zo ongeduldig Indiërs zijn in het verkeer, zo traag zijn ze in de rest van hun leven). Op één van die scooters, twee blanken van middelbare leeftijd en de klassieke toeristennummerplaat. In een poging de held uit te hangen volgden ze de zeer bedreven Indische scooters al zigzaggend. Tot de blanke bestuurder plots besefte dat er flikken stonden en het licht op rood stond. Hij verschoot zich blijkbaar een bult en knalde met zijn toeristenscooter achteraan in het eerste stilstaande voertuig. Scooter en gevolg op de grond, vlak voor de voeten van de agenten. Ik ging ervan uit dat er een oplawaai zou volgen maar niets bleek minder waar. De flikken stonden ze letterlijk uit te lachen. De man in het aangereden voertuig stapte niet eens uit. En dat was het dan.
Voertuigen worden hier afgeleverd door de garage, inclusief verzekering. De verzekering blijft bij het voertuig, zelfs al verkoop je het. Een voertuig zonder blutsen en builen is zeldzaam in India. Er werd me aangeraden te wachten tot er voldoende schade was aan het voertuig om naar een garage te gaan. Alles wordt dan gratis (de verzekering) uitgeblutst en opnieuw gelakt. Verzekeringsagenten of experts komen er niet aan te pas. De garage regelt dat wel met de verzekering.
Autocontrole bestaat ook niet. Je rijdt rond zoals je wil. Al vallen de stukken eraf, geen probleem. De enige regel is dat een voertuig na 20 jaar van de weg moet, maar ook dat blijkt niet afgedwongen. Platte banden zijn hier ook legio. Met bouwafval (inclusief spijkers en nagels) worden putten in de weg tijdelijk opgevuld. Dat resulteert dus met de regelmaat van de klok (zo om de twee tot drie maanden) tot een platte band. In de kofferbak steekt nu een automatische pomp die je kan aansluiten op de 12V in de wagen, twee minuten pompen en naar de Bridgestone garage. Wat er dan gebeurt kan een westerling zich niet voorstellen. In de EU gaat de band er meestal af en een nieuwe erop (en zelfs twee, want moeten dezelfde zijn op een as). Hier trekt men door het gat een stevig soort touw met lijm en je kan onmiddellijk opnieuw de baan op. Dat er vier verschillende banden op het voertuig staan is geen belet. Vaak hebben banden meerdere van die puncturen. Ik had er in het begin geen vertrouwen in, zou dat touw het wel houden? Uiteindelijk moeten toegeven dat zulke opgevulde gaten achteraf nooit zijn beginnen ‘lekken’, straf. Een reparatie kost u welgeteld 1 euro.
De toestand van de wegen hangt voor een groot stuk af van de regio waarin je jezelf bevindt. Hier in het zuiden heb je last van een paar maanden onafgebroken moesson (juni tot september). Water gutst 24/7 uit de lucht, en met bakken. Baanvakken spoelen letterlijk weg. Maankraters ontstaan, ook op autostrades. Dan rondrijden is waanzin, maar je kan vaak niet anders. Stukken waar je maar 10km/u kan rijden zijn geen uitzondering, zigzaggend tussen de befaamde ‘potholes’. Eens na vier maanden de moesson voorbij begint men opnieuw asfalt te leggen. Een ganse verbindingsweg van 2-3 kilometer wordt in één dag heraangelegd. En ja, deftig gedaan. Omleidingen bestaan niet. Je rijdt gewoon door de werken heen.
En een rijbewijs? Tja, een verhaal apart. Naar het schijnt rijden er veel rond zonder (maar dan kan je wel eens problemen krijgen met de politie of de verzekering). Wil je toch een rijbewijs moet je eerst een rijbewijs halen voor scooter en motor (+50 cc). In de praktijk moet men een paar tiental verkeersborden kennen en rechtdoor kunnen rijden voor een paar honderd meter op een rechte baan en je hebt het. Nadien kan je voor de wagen gaan.
Eén keer heb ik, per toevallig, de praktijktest voor de wagen gezien. Een politieagent neemt naast jou plaats in een verhakkeld stuk metaal met vier wielen. Eerste opdracht: 30 meter rechtdoor op een zijweg. Vervolgens diezelfde 30 meter opnieuw achteruit. Hoe? Maakt niet uit, al moet je 20 keer opnieuw wat naar voren om recht naar achter te kunnen. Dan de grote baan op, 200 meter rechtdoor, om het ronde punt en terug naar af. En dat is het.
Heb je een Internationaal rijbewijs, dan geldt dat alleen maar voor de periode dat je hier als toerist verblijft. Eens woonachtig ben je verplicht om een Indisch rijbewijs te halen. Dat kan volgens twee wegen. Je volgt de rijschool procedure of je kiest voor de gekende steekpenningen. Dan hangt het van de ambtenaar van de bevoegde dienst af of hij je kop kan zien en dan hoef je verder niets te doen. Je moet dan op zijn minst wel kunnen bewijzen dat je al een rijbewijs hebt. Hoewel ik me heb laten vertellen dat mensen zonder rijbewijs met de juiste connecties er ook wel komen.
Hoe vertaalt zich het ontbreken van verkeersbeleid in het aantal doden op de weg? Volgens de overheid (morth.nic.in) sterven er in gans India 150.000 mensen per jaar op de weg. Je moet hier ook wel meenemen dat trage scooters, tractoren, mensen te paard en zelfs te voet op de autostrades mogen ronddwalen. Het is meestal die laatste groep die komt te overlijden, en dan vooral ’s nachts op stukken autostrade die niet worden verlicht. Aanrijdingen met koeien helpen ook niet echt om de cijfers laag te houden. Ook om mee te nemen: EU telt maar 445 miljoen mensen, India 1,4 miljard, en de oppervlakte van India is 1,2 miljoen vierkante km kleiner dan de EU. Dus veel en veel drukker, meer voertuigen per vierkante km. Hier de cijfers: EU 5 doden/100.000 inwoners, India 16 doden/100.000 inwoners. India heeft dus 3x meer doden in het verkeer dan de EU, hoewel de infrastructuur totaal niet te vergelijken is.
Neem in ogenschouw dat 80% van de bevolking in India als Hindoe leeft volgens het principe: ‘als mijn tijd is gekomen, dan is dat zo’, dus we doen maar op. Ze kijken door een andere bril naar leven en dood. Zet dit dan af tegen de ‘angstige westerling’ en een westers overheidsapparaat dat miljarden kost om verkeersregels te handhaven via politiediensten, camera’s te plaatsen, snelheidscontroles, alcoholcontroles, administratie, andere controlesystemen, boetes,….Men kan zich dus afvragen, als we de variabelen (infrastructuur, koeien op de baan,…) zouden gelijktrekken tussen de EU en India, hoeveel dat de westerse controle-, angst- en boetesystemen werkelijk opleveren voor het beperken van het aantal slachtoffers op de baan? Een onderzoek waardig me dunkt.
DE POLITIEK EN DE OVERHEID
India is een Federale Republiek, met een presidente (!!) en een premier die de uithangborden zijn voor het buitenland. Het subcontinent bestaat uit 28 staten die elk een eigen regering hebben, aangestuurd door een CM (Chief Minister). De CMs hebben ook een eigen lokale regering en een parlement met MLAs (Members of the Legislative Assembly, zeg maar lokaal parlement) met eigen bevoegdheden die fel overlappen met de federale. Dat op zich leidt vaak tot komische situaties. Om even terug te keren naar het verkeer, een voorbeeld.
Op 1 april 2021 werd een nieuwe Federale Verkeerswet op India losgelaten. Hierin werd o.a. verplicht dat scooter-bestuurders een helm moesten dragen. Lees dat vorige nog eens! De bijzitters moeten dus geen helm dragen!! Ze mochten ook met niet meer dan twee personen op een scooter plaatsnemen (vaak zitten ze er met drie op, en heel soms zelfs met de ganse familie, twee volwassenen en twee kinderen). Er werd federaal opgeroepen om streng te controleren. Mijn vriend hier, Ksjitish, zei me: “Dat duurt geen drie weken of niemand volgt die regel nog”. De man had gelijk. De eerste week overal politie, iedereen kreeg een waarschuwing. De tweede week zag je tumult ontstaan bij de controles. Indiërs luisteren niet naar de overheid en politie krijgt ook weleens klappen, ook al in het echt zien gebeuren. Arrestaties volgen zelden. Maar ik wijk af. Derde week opnieuw met drie op de scooter en de helm aan het stuur. Bij controles reden ze gewoonweg rond de flikken om, en die maar op hun fluitje blazen. Vermits hier een massa aan volk passeert op drukke wegen konden de agenten dus niets beginnen.
Nog een week later las ik in de Times of India dat onze lokale verkeersminister de ‘Commissioner of Police’ bij zich had geroepen. De transcriptie stond volledig in de krant. Het kwam erop neer dat de minister stelde dat er veel te veel klachten waren. Vrouwen met kinderen in verschillende scholen moesten nu drie keer op en neer naar huis om hun kinderen in school te krijgen met de scooter. Dat kostte hen tijd en veel geld aan naft, dus, geen prioriteit meer aan geven. Verder liet de minister optekenen dat de temperaturen veel te hoog waren om constant met een helm rond te rijden, dus geen prioriteit meer. Einde verhaal. Federale wet opzij geschoven. Democratie in actie.
Spreken we over wagens, dan is de gordel vooraan verplicht. En ik weet niet goed waarom, maar de meerderheid draagt hem wel. Anderzijds zitten de kinderen gewoon vooraan op schoot bij de passagier, zonder gordel aan of liggen ze bij grote wagens gewoon op de hoedenplank te spelen. Ook een klassiek fenomeen bij dit warme weer: als je een open dak hebt dan steken zowel kinderen als volwassenen er met lijf en leden door.
Vermits Indiërs niet op hun mond zijn gevallen nemen ze de macht van de politiek niet al te serieus. Ook privé maak je kennis met Indische directheid. Vorige week verschenen er nieuwe buren, dus naar daar met een zak chico’s om hen te verwelkomen. Deur gaat open, even voorstellen en het zakje overhandigen. Antwoord: “Neen, dank u. Wij eten dat niet, neem maar terug mee”. In het westen spelen we dan een rolletje, aanvaarden het en geven het alweer door of het eindigt in de vuilbak. Zo ook in de politiek, als het de mensen niet aanstaat zullen ze het geweten hebben. In het anderhalf jaar dat ik hier nu resideer heeft Premier Modi zich al vier keer publiekelijk verontschuldigd tegenover de bevolking. Twee keer ging het om landbouwwetgeving, en dat stond de boeren niet aan. Een week later stonden ze van over gans India met hun rieken voor de Lok Sabha (het parlement) in Delhi. Modi kwam op het balkon om zich te excuseren en publiek te melden dat hij een foutieve inschatting had gemaakt. Einde wetgeving. Is het democratie, cultuur en/of een religieus fenomeen. Dat is me niet volledig duidelijk. Het zorgt er alleszins voor dat burgers nog een stem blijken te hebben die weegt.
Onderling is het politieke establishment en de overheid best wel corrupt, naar wat ik hier verneem. Congress (destijds door de Ghandi’s opgericht) wordt al jaren politiek onderuit gehaald. De BJP van Modi (Hindoepartij) is al sinds enkele jaren aan zulke sterke opmars bezig dat ze erin slagen om Congress-leden, en leden van allerlei lokale partijen, op te nemen in de eigen rangen met allerlei beloftes. Meer nog, voor aanvang van verkiezingen kopen ze gewoon MLAs (lokaal) of Federale parlementsleden over van andere partijen om zelf aan meer zetels te komen. Mindere politieke goden veranderen van partij afhankelijk van het hoogste bod. Dat komt allemaal in de media maar de Indiër in de straat zal het worst wezen, ze hebben totaal geen uitstaan met politiek. Of dit gezond is laat ik hier nu in het midden. Zolang de bevolking libertair blijft hoeven ze hiervan niets te vrezen.
Anderzijds maakt de bevolking wel gretig gebruik van die corruptie door hun eigen MLA’s te manipuleren of beter nog, steekpenningen te geven. Het is niet zo moeilijk te achterhalen wie er niet zuiver op de graad is. Hier bestaat een verkiezingswetgeving die verplicht aan kranten om bekend te maken wie er opkomt en voor wat ze allemaal reeds veroordelingen hebben opgelopen. Dat is hallucinant als je dat voor de eerste keer leest. De helft van de kandidaten hebben dus veroordelingen op hun conto. Sommigen zijn ronduit criminelen. Open en bloot een ganse pagina met alle politieke kandidaten, veroordelingen en ook verplicht, de reden waarom ze toch steun krijgen vanuit de politiek. In die kolom lees je alleen maar hoe goed ze wel zijn geweest voor hun achterban in hun kiesdistrict. Beetje Spinal Tap.
Het mag dan ook niet verbazen dat hier veel wordt ‘geregeld’ en als je het spel niet meespeelt sta je aan de kant. Al mijn documenten werden pas afgeleverd nadat ik geld op tafel bracht. Het wordt door ambtenaren gewoon gevraagd, het is hier de normaalste zaak van de wereld. Wil je dat jouw dossier verder raakt, dokken. Wij noemen dit in het westen corruptie, maar alweer moet je dit bekijken van hun perspectief. Het is zo doordrongen in de Indische cultuur en wordt beschouwd als de normaalste zaak van de wereld. Reden hiervoor, zo werd me al meermaals verteld, ligt bij de zeer lage verloning van alle ambtenaren. Dat is om te huilen. Een agent (en dan nog afhankelijk van de staat) verdient in de rijkere gebieden tussen de 150 tot 300 euro per maand, afhankelijk van de graad. Topgraden zitten wat hoger. De enige reden om voor zulke job te kiezen is omdat je dan later pensioen hebt. Voor de gewone werkmens bestaat het pensioen niet. Ambtenaren worden dus zeer slecht betaald en het wordt hier als normaal beschouwd dat je vanuit het publiek hun loon aanvult door iets te geven omdat ze bijdragen aan de evolutie van de gemeenschap en het land. Premier Modi verdient blijkbaar rond 4.000 euro netto/maand, hierin zit zijn loon als parlementslid, als premier, dagvergoeding en nog wat extralegale voordelen. Vermoedelijk zal er nog wel wat via allerlei laterale kanalen binnenkomen, maar dan nog. Voor de verantwoordelijkheid van 1,4 miljard mensen is dat toch geen vetpot. ‘Bribes’ voor ambtenaren wordt beschouwd als verloning, een eeuwenoude cultuur die je er zo maar niet zal uitkrijgen.
De werkcultuur bij de overheid is natuurlijk navenant. Alles gaat traag, ongelooflijk veel bureaucratie. Als je één document in orde wil brengen neem je best een dag verlof. Als je denkt alles verzameld te hebben wat wettelijk nodig is, dan nog sturen ze je wandelen van de ene dienst naar de andere om nog wat extra stempels en documenten te verzamelen. Gelukkig gebeurt dat niet al te veel dat je die diensten moet bezoeken.
Maar er is ook goed nieuws, de keerzijde van dit alles! Facturen zoals in het westen kennen ze hier zo goed als niet. Mensen hebben hier doorgaans niet eens een postbus, ik ook niet. Er komt zelden iets toe. BTW bestaat nog maar sinds 2017 op goederen en diensten. Andere soorten belastingen zijn meestal beperkt tot wat de lokale overheid wil innen, zoals bij de aankoop van een woning of een voertuig. Dat zijn eenmalige taksen, maar zoiets als kadastraal inkomen bestaat hier allemaal niet. Verzekeringen zijn hier ook niet verplicht, zelfs niet op een gebouw. Ik ken niemand die voor zijn woning een verzekering heeft. Alles wordt in beton gebouwd, dus met een brand staat alles nog recht. Dat is zowat het uitgangspunt. De post bestaat hier dus wel, maar zie die man twee keer per jaar. Eén keer om mijn nieuwe bankdocumenten af te leveren en één keer voor mijn ziekteverzekering (privé). Voor de rest, nul belastingaanslagen. De stress om de brievenbus te ledigen en alweer een handvol facturen te vinden bestaat hier niet. Arbeid wordt wel belast en dat systeem steekt behoorlijk goed in elkaar. Een systeem waarbij de rijken op de hoogste schijven ook het meest betalen. De lagere kasten hebben vaak een officieel en een officieus loon. Hoe armer, hoe zwarter het geld. Er wordt geschat dat meer dan de helft van de economie draait op zwart geld, daar kom ik later nog op terug.
Er worden wel accijnzen geheven op brandstof (voertuigen). Een paar maanden geleden ging de internationale olieprijs de hoogte in. Toen verlaagde de federale overheid de accijnzen zodat de burger er niet moest voor opdraaien en de omzet constant kon blijven, zowat de omgekeerde redenering van het westen. Zo zijn er nog tal van voorbeelden, die komen in een volgende blog aan bod.